Grinin en koyu tonunu içinde saklayan yağmur bulutları, tam da o anda bir şimşek bıraktı yeryüzüne iki yabancı da acılarını yaşarken.
O gün ikisi de ruhlarının öldüğünü düşündüler.
Fakat o gün, ikisinin de ruhları görünmez bir iple birbirine bağlan...
Yeni bir bölümle geldim, sonlara doğru sürpriz dolu hehe :)) Sizi daha fazla tutmadan bölümle baş başa bırakıyorum <3
Vote ve yorumlar unutulmasın efenim..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Can Bonomo, Bir Çocuk Yaralı
Sasha Alex Sloan, The Only
Bir şarkı da sizden olsun <3
Tende Gezen Sıcak Ürperti
Geri gel, o yolları boşver
Vur beni, vur, cebimde anılar
Kalbimde bir çocuk yaralı var
Kaz daha kaz derinde yaralar
Fiziksel açıdan açılan yaralar gözle görülebilirken ruhta açılanları görmek neden bu kadar zordu?
Bir insan, kalbiyle ilgili rahatsızlıkta bulununca doktora giderdi, doktor ona tehşis koyardı. Kalp yetmezliği, ritim bozukluğu, kalp krizi... Fakat kimse kalbimize acıyla saplanan hançerlerin zehirlerini görmezdi. Biz mi fazla abartırdık yoksa onlar mı fazla kör kalırdı bu olaya?
Dakikalardır zihnimin duvarlarında yankılanan düşüncelerin tüm sebebi, alt tarafı Can Bonomo'nun Bir Çocuk Yaralı şarkısını açmamla oluşmuştu. Bakışlarım, salonun soluk renkli tavanındaydı. Kıvanç çıkmadan önce bana sadece onunla ve bir kaç kişiyle daha iletişimde kalabilmem için bir telefon vermişti elime, sonra da ceketini almadan çıkıp gitmişti son bir kez daha bana bakarak.
Ben de ilk bir kaç dakika boş boş bakınsam da, sonunda telefonumdan YouTube'u açıp rastgele bir şarkıya basmıştım.
Şarkı, yaşadığım her acının kırıntılarını bana tekrar hatırlatmış, kalbimi sızlatmıştı. Bazen gerçekten benliğimizi anlamamız zorlaşıyordu. Kendimiz bile kendimize gocunmaz bir hale geliyorduk.
Kafamda, düşünceler ve Kıvanç'a karşı yaşadığım bir duygu acımasızca cirit atarken parmaklarım yarım yamalak uzandığım deri koltukta ritim tutuyordu. Saçlarım dağılmıştı, göz ucuyla baktığımda almam gereken kırıkları biliyordum ama nedense zaman bulamıyordum ve bu da sakin bir ormanlık alandaki evde ne olabilir ki dedirtmeyi engelliyordu.
Hala bazı noktaların üzerine ısrarla düşünüyordum. Kıvanç'ın gözlerinde öfkeyi gördüğüm GÖLGESİZ denilen herif ya da kadın kimdi? Alphan ismi, ona neden bu kadar kin kusturtmuştu adeta? Kıvanç'ın sırtındaki o koca yarık nereden gelmişti? Altı ay onda kalma teklifi, bana neden sunulmuştu?
"Kimseyim, ama her şeyinim."
İsterik bir şekilde güldüm. Evet, artık sanırım yavaştan deliriyordum. Ne güzeldi!
