Dear vampire 🍷 / Hyunlix

31🍷

Küçük bir hatırlatma

Flashback..
"Merak etmeyin Bay ve Bayan Lee. Oğlunuzu size getireceğim..."

Leeler gülümsedi.

"Sevgilini kurtar ve bize getir..."

Genç çocuk  karşısındaki ebeveynin dediği şeyle utangaç bir şekilde gülümsedi

Flashback end....

"Böyle bir şeyi benden nasıl saklarsınız?"

Ortada benim ne olduğunu anlamadığım bir konu vardı ve bu beni her saniye daha da sinirlendiriyordu.

"Felix sakin ol. Biz sadece uygun zaman bekledik."

Aklım almıyordu.

Şu an kendi evimin geniş salonunda Hwang ailesi ve benim ailem oturmuş bana her şeyi bildiklerini ve neredeyse 10 yıldır sakladıklarını söylüyorlardı.

"Uygun zaman mı? Ne zaman uygun olacaktı acaba?"

Artan sinirimle Hyunjin'e baktım.

O da bana mahçup bir şekilde bakıyordu.

"En başından beri Hyunjin'in ve ailesinin vampir olduğunu biliyordunuz. Onunla sevgili olduğumu biliyordunuz...... Enfekte olmayanları enfektelerden korumak için yaklaşık 10 yıldır deneyler, çalışmalar yapıyordunuz...Hyunjin'in ailesiyle en başından beri yakındınız. Ancak bunları bana söylemek için beklediniz. Doğru mu? Bunun uygun zamanı falan yoktu. Çocuk değilim.... Anlatsaydınız size karışmazdım. Ama siz söylemeyerek beni küçük duruma düşürdünüz. Ve şimdi uygun zaman bekledik diyorsunuz... Öyle mi? "

Sinirle söylediğim şeylerin kırıcı olmaması için uğraşıyordum. Ancak elimden bu kadar geliyordu.

Benden saklamışlardı.

Her şeyden en son haberim olmuştu ve bu beni deli ediyordu.

Hiç kimseden ses çıkmadığında oturduğum yerden kalktım. Ve annemle babama döndüm.

"'Son 10 yıl boyunca gittiğiniz yüzlerce iş gezisinde sizi özlüyordum. Sizin yeni ürettiğiniz ilaçlan sunmak için gittiğinizi düşünüyordum...... Bana
öyle söylemiştiniz!"

Derin bir nefes aldım ve alınma düşen saçlarımı sinirle geri ittim.

"Bana söyleseydiniz, inanın, düşündüğünüzün aksine bacağınıza yapışıp gitmeyin diye ağlamazdım..... Masum insanları gözü dönmüş kötü
vampirlerden korumak için gittiğinizi bilerek sizinle gurur duyardım..."

Sakin ses tonumla söyledikten sonra mutfağa gittim.

Başım ağrıyordu.

Üstelik öğrendiğim şeyler beni sinirlendirmişti.

Ben ne zaman bir olay yasasam ilk önce aileme anlatirdim. Önemli bir durumdan benim haberimin olmaması beni üzüyordu. Üzüntünün
getirdiği sinir ve kırgınlıkta vardı tabi.

En çok şaşırdığım.

Hyunjin de biliyordu bunu. Ancak o da saklamıştı benden.

"Felix..."

Adımın sessizce söylenmesiyle arkama döndüm.

Hyunjin tam önümde durdu ve ellerimi ellerinin arasına aldı. Bay ve bayan Hwang az önce gitmişlerdi.

"Özür dilerim bebeğim. Anlatmam gerekiyordu, biliyorum. Ama ailenin
söylemesi daha iyi olur diye düşündüm... Üzgünüm."

Sinirden ve kırgınlıktan başımı öne eğerek dolan gözlerimi kırpıştırdım.