Bittersweet

KABANATA 15 - Fairy Tales Don't Exist (Analyz)

Hinihingal akong nakarating sa ospital. Nagmamadaling tinungo ko agad ang lugar nang bigla akong tinawagan ni Kat. I wasn’t able to process anything not until she mentioned the name Ana. Pagkarating ko sa ospital ay si Kat ang una kong nabungaran.

“You bitch! What did you do to her?” sabi ko ng nanlilisik ang mga mata. I can’t pretend to feel okay with what Kat have done. No matter how ignorant she is with Ana’s situation, how dare her pressure her like that?

Nalaman ko ang tungkol sa health problem ni Manang just one week ago. We decided not to keep secrets from each other ever since. When I recently heard about Kat’s attitude towards her, I know I have to doubt no more. She’s obviously the reason why Ana’s here right now.

“I d-didn’t mean to it, Yuan. I swear! I just got angry because y-you’re together and …” hindi nito natapos ang utal-utal na pagpapaliwanag nito.

“If anything happens to her, I swear I’ll kill you.” nagpipigil ng galit na saad ko. Kung hindi ko lang naalala si Manang ay baka kanina ko pa talaga nasapak ang isang ito.

“Enough hijo.” sabi ng isang mahinahong boses. Agad ko siyang nakilala dahil sa kaparehong-kapareho nito ang hugis pusong mukha at maiitim na mga mata ni Manang.

“Sorry po tito.” hinging-paumanhin ko sa papa ni Manang. Tumango lang ito at tahimik na naghintay na naman sa tapat ng Emergency Room.

Ilang sandali pa ang lumipas ay lumabas na ang doktor. Sa haba-haba ng sinabi nito ay isang pangungusap lang ang naanalisa ng sistema ko. She needs a heart surgery and a heart donor.

After analyzing those key words very well, nilisan ko agad ang lugar na iyon. Hindi ko na maintindihan kung anong nararamdaman ko ngayong mga oras na’to. Gusto kong sumigaw, pumatay, ipuntog ang ulo ko sa pader at magpasagasa ng isang sasakyan.

“AHHHH!” galit na saad ko habang mabilis na mabilis pinaharurot si Mini ng hindi man lang nagsuot ng helmet. Hindi ko na inalala kung ano man ang maaaring mangyari sa akin ngayon. Why her? Why? naiiyak na naisaisip ko.

“Manong, kayo na po ang bahala rito ha?” nakangiting paalala ko sa caretaker ng arena ko sabay bigay sa susi nito sa kanya. Gamit si Mini ay muli na naman akong pumunta ng ospital para bisitahin si Manang. Everyday routine ko ng gawain ang pagbisita at pag-aalaga rito.

Nang makarating na ako sa ospital ay humingi ako ng permiso sa doktor kung pwede ko ba ilabas ng kahit ilang minuto lang si Manang. Noong una ay hindi ako pinahintulutan ng mga ito pero nang sabihin ko sa kanila kung saan kami pumunta ay pinayagan rin naman kami nito kalaunan.

Nang sumapit ang gabi ay agad kong inilabas ng ospital si Manang gamit ang sasakyan ko.

“Why are we using this, Rence?” mahinang tanong nito.

“It’s not safe for you to ride in a motorcycle, Manang.” pilit na ngiti ang isinukli ko sa kanya.

“But this isn’t like you at all.” pagtutol pa nito.

“This is who I am when I’m with you.” ngumiti ito nang malumanay bago humiga. Napagod na siguro ito.

Nang marating namin ang aming patutunguhan ay hindi na ako nag-atubiling piringan pa si Manang. She knows this place already.

“In your arena?” taas-kilay na tanong nito.

“Just go inside.”

Nang pumasok na ito ay nabungaran ng mga mata nito ang isang tanawing kung akalain mo ay sa kalawakan lamang makikita. The roof of my arena is now wide open with all of those stars within sight.

“Wow.” mahinang sambit nito habang nakatingin pa rin sa itaas.

“Alam mo, nagkaayos na kami ni Lawren... I mean, Papa kagaya ng gusto mong mangyari.” nakangiting pagbabalita ko sa kanya.

“I can happily rest in peace, then.” malungkot na saad nito.

Hinay-hinay akong lumuhod sa harap niya. “See that star up there? I want you to look for it first thing when you heal. Not unless you see that star, you won’t be able to see me also.” sabi ko isang seryosong tono.

“I love you, Minerva Analyz Gonzales. So much. Never forget that.” pagkatapos ay hinalikan ko ang kamay niya.

“I love you, too.” mahinang tugon naman nito. That’s all I’ll ever need. Wala na akong hihilingin pa. Pagkatapos no’n ay maingat akong tumayo at hinalikan naman ang noo niya bago kami bumalik ulit sa ospital.