Whisper of Summer | ✓

Chapter 35: New Beginning

Chapter 35: New Beginning

"Do you like this classic pink roses, ma'am?" Asked by the sales lady while holding a basket full of pink roses.

"Yes. I'll buy that." Sambit ko at bumunot ng pera mula sa wallet ko.

"This way, ma'am." She guided me to the counter.

After kong mag bayad ay lumabas na ako ng flower shop at tumungo sa aking kotse. Pumasok ako at nilagay sa passenger seat ang basket na punong-puno ng bulaklak na binili ko.

Pinaandar ko na ang kotse at nagsimulang mag-drive. Fifteen minutes passed and nakarating na din ako sa lugar na gusto kong puntahan. I took the basket and lumabas na ng kotse.

Saglit kong tiningnan ang malaking puting gate na nasa aking harapan. Bahagya itong naka-awang kaya nilapitan ko ito at bahagyang tinulak para makapasok ako.

I started walking while looking around the graveyard. After five minutes, I halted when I saw the white tombstone in front of me.

ROSETTA L. LEWSTER,

born 22 July 2001,
died 16 August 2018

I took a deep breath at nilagay ang basket na puno ng rosas sa gilid ng lapida niya. Tahimik akong umupo sa damuhan at tinitigan ang pangalan niya na nakaukit sa bato.

Pinikit ko ang aking mata at dinama ang hangin. Tumingala ako at saka minulat ang mata ko para makita ang langit.

"The weather is good today." Pagsisimula ko habang nakatingala pa din. "Summer is over and now spring is coming."

Ngumiti ako at binalik ang aking tingin sa kaniyang lapida. "How are you, Rosetta?" Biglang humangin ng malakas kaya mas lalong lumawak ang ngiti ko. "I see. You must be happy right now since I visited you." Sambit ko.

Bumuntong-hininga ako ng malakas. "I'm sorry if ngayon lang ako bumisita. I just can't believe that you're gone-that you are dead. I don't want to believe it. Sobrang sakit lang kasi. Why did you leave me? No matter how much I tried to think about it, I just don't understand why-Yawa, naiiyak na tuloy ako." Mabilis kong pinahiran ang luha ko. "Ikaw kasi ang tanga-tanga mong mag-drive eh." Dagdag ko nang maalala ang araw ng aksidente two years ago habang patuloy pa rin sa pagtulo ang luha ko.

Being alone is hard. Naranasan ko iyon sa loob ng dalawang taon.

Nakatingin lang ako sa harap ng puntod niya habang sinasabi sa kaniya ang mga matagal ko ng gustong sabihin. Ilang oras akong nanatiling nakaupo sa harap ng kaniyang lapida nang mapagdesisyonan kong umalis na.

As I stood up and stared at her tombstone, I took a deep breath, trying to calm myself as I put all of my emotions into words. "Happy Birthday, Rosetta. I'm so glad to have a sister like you. Thank you for being part of my life. I need to get going. I'll visit you again."

I smiled, turned in silence, and walked away through the graveyard. Pumasok ako sa aking kotse at pinaharurot iyon.

***

"Hurry up! We're going to be late!" Inis kong sabi kay Dahlia habang mabilis na tumatakbo sa hallway.

"Wait! Have you seen my phone?! I can't find it." Natatarantang sambit niya habang may hinahanap sa loob ng kaniyang bag.

"Are you blind?! You're holding it!"

"Oh! You're right!"

Napahilot nalang ako sa aking sentido. "Let's go! Male-late na tayo!"

Pagkapasok namin sa loob ng classroom ay nadatnan namin ang tahimik na klase. Thank goodness wala pa yung prof namin. Physics ang subject namin sa kaniya at ang super strict niya! Pag na-late ka, hindi ka nun papasukin sa klase kahit anong rason ang ibibigay mo sa kaniya!