Ahsen Dila Ergün
Yalnızlığında kaybolmuş , sessizliğinde boğulmuş , toprağa verdikleri ile birlikte gömülmüş , kimseye boyun eğmemiş bir kadın...
Bir mafyanın en güvendiği insan , onun asistanı...
Patronundan başka kimsesi olmayan Ahsen Dila'nın iki...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.Bölüm *Şaşırt beni...*
"Başka bir şey söylediler mi?" Diyerek arabanın camından bakan patrona döndüm.
Toplantıda patron fazlasıyla sabretmiş ama toplantının tam ortasında bana gelen telefonla siniri herkesi yakabilecek seviyeye gelmişti.
Arayan adamlardan biri aramış ve birilerinin patronun çocukluğunun geçtiği eve girip her şeyi yakıp yıktığını söylemişlerdi.
Patronun en dokunulmaması gereken yer küçüklüğünün geçtiği o evdi. O eve bir ben bir de patron girebilirdi. Ben de zaten sadece arada orayı temizlemek için giderdim.
Ben bile bir eşyayı kıracağım korkusuyla dikkat ederken bunu yapan kişiler gerçekten canlarına susamış olmalılardı.
"Hayır Barkın Bey."
Bu kadar sakin olması hayra alamet değildi. Bu sessizlik fırtına öncesi sessizliğin ta kendisiydi.
"O mu yapmış?"
"Maalesef evet."
"Peki o bunu yaparken bizim adamlar neredeymiş?"
"Birisi benim adıma onlara talimat verip göndermiş." Dediğimde gözlerini kapatmıştı.
Sakin kalmaya çalışıyordu.
Sonunda eve ulaştığımızda kalbim ağzımda atıyordu. Patronun vereceği tepkiyi kestiremiyordum.
Şoförün arabayı park etmesi ile ikimiz de aynı anda arabadan inmiştik. Korumalar evin etrafına dizilmişti.
Gözlerim gece kondu tarzındaki eve döndüğünde derince yutkundum. Camları indirmiş , duvarlara kan ile yazılar yazmışlardı.
Kan olduğu kokusundan bile belliydi.
Hızlı adımlarımla toprak yolda ilerleyerek patronun yanına ulaşmıştım.
Ya herkesi öldürecekti ya da yıkılacaktı.
Gözlerini evde gezdirirken yavaş adımlarla kırık kapıdan içeri girdi. Ben de peşinden onu takip ediyordum.
Yavaş yavaş tüm evi birlikte gezmiştik. Her şeyi kırıp dökmüş hiçbir şey bırakmamışlardı.
Ben bile sinirden köpürüyorken patronun sinirini tahmin bile edemiyordum.
Salona geçerken patron yavaş bir şekilde dizlerinin üzerine çökmüştü.
Yavaşça ben de yanına çöktüm.
Gözünden düşen bir damla yaş ile içimin onları acı çektirerek öldürme isteği ile yandığını hissetmiştim.
"Onlara cehennemi yaşatalım Dila'm."
Tek bir cümle o kadar çok anlam içeriyordu ki...
Eğer o bana Dila'm diyorsa bana ihtiyacı var demek , cehennemi yaşatalım diyorsa bu gece o kurul yanacak demekti.
