Ahsen Dila Ergün
Yalnızlığında kaybolmuş , sessizliğinde boğulmuş , toprağa verdikleri ile birlikte gömülmüş , kimseye boyun eğmemiş bir kadın...
Bir mafyanın en güvendiği insan , onun asistanı...
Patronundan başka kimsesi olmayan Ahsen Dila'nın iki...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
22.Bölüm *Onu da almayın benden...*
Barkın'ın Anlatımından
Yanımda adamlarımla çocukluğumun mirası olan o eve dönmüştüm. Ne kadar zaman geçerse geçsin kurtulamayacağım o ev. Çocukluğumun kahramanıyla da katiliyle de tanıştığım , hayatımın arafı olan o ev...
Çok oyalanmadan kapısı ardına kadar açık evden içeri girememle duyduğum ses adımlarımı durdurmaya yetmişti. Bir bebek ağlama sesi. Kızımın sesi.
Belki birkaç kez duyduğum ses beynime kazınmış da tam bu an çıkmayı bekliyormuş gibiydi.
"Geliyorum güzel bebeğim." Diye fısıldadım eve bakarak.
Nefesim boğazımda takılı kalırken kendime gelmeye çalışarak sesin geldiği odaya yani bir zamanlar korkularıma ev sahipliği yapan odaya doğru adımlamıştım. Ses gittikçe yükselirken hızla odaya girmiştim.
Odanın tam ortasında gördüğüm beyaz pusetle duraksasam da kızımı bulmanın verdiği umutla oraya çökmüştüm. O an kızımdan başka hiçbir şey düşünmüyordum.
Kızımın sesi kulaklarıma dolarken içime bir korku düşmüştü aniden. Bu kadar kolay olmamalıydı.
Tedirgin bir şekilde pusetin önünü biraz açtığımda gördüğüm kırmızılık nefesimi keserken inanmak istemiyordum. Kızımın sesi hala kulaklarımı dolduruyordu.
Hayır...
Puseti korkuyla tamamen açtığımda ellerim titriyordu. İlk farkettiğim şey bebek alışverişinde kızıma aldığım ilk elbisesiydi. Bembeyaz pileli bir elbise.
Gözüm sonra o elbisenin üzerindeki kırmızılıklara gitti.
Sonra...
Sonrası yoktu.
Kanlar içinde minik bir beden.
Vahşice vücudu ve yüzü kesilmiş minik bir beden.
Tam o an zaman durdu. Ben o odada kızımın kanlarıyla süslenmiş beyaz pusetin başına onun sesiyle gömüldüm.
O an bana seslenenleri duymuyordum. Tek duyduğum şey o minik bedenin yanına iliştirilmiş cihazdan gelen kızımın sesiydi.
Etrafta bir karmaşa vardı ve ben algılayamıyordum bile. Gözümü kızımın kandan , kesikten gözükmeyen yüzünden ayıramıyordum.
Yavaşça ellerimi uzatıp kızımın minik bedenini kollarım arasına aldım göğüsüme sıkı sıkı bastırdım. Dizlerim üzerinde deli gibi sallandığımı da ağladığımı da farkında değildim.
"Kızım... Geldim bebeğim. Baban geldi."
Başını öpüp daha sıkı sarılmıştım kızıma.
"Güzelim... Hadi uyan daha annene gideceğiz." Dedikten sonra kucağımdaki kızımla berbaer ayağa kalkmış ve korumalara dönmüştüm.
