ဓေနာင္းျပည္ႏွင့္ သုဓႏၵတို႔နယ္သည္အလြန္ကိုအလွမ္းေဝးကာ သြားရေသာခရီးကရွည္လ်ားၾကမ္းတမ္း၏။
ေတာလမ္းခရီးျဖစ္၍ သစ္ပင္ခ်ဳံႏြယ္မ်ားထူေပ်ာၿပီး ေတာတြင္းတိရိစာၦန္ေလးမ်ားမၾကာခဏဆိုသလိုေတြ႕ရတတ္သည္။ ေတာေကာင္ႀကီးမ်ားဟိန္းေဟာက္သံၾကားရတတ္ေသာ္ျငား အေဝးကသာျဖစ္ၿပီးအႏၲရာယ္မရွိေခ်။သားရဲတို႔ႏွင့္ႀကဳံလည္း
သုဓႏၵတို႔ကမမႈပါေခ်။ဘဘုန္းလက္ေအာက္ပညာသင္ခဲ့ရေသာ လုလင္မ်ားျဖစ္သည့္အျပင္ ဓားေရးလွံေရးတစ္ဖက္ကမ္းခတ္တတ္ေျမာက္ၿပီး သတၱိအရာ၌လည္းမေခၾကပါ။
နန္းၿမိဳ႕သြားမည္ဟုသာေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ခါမွ်မေရာက္ဖူးေသာ
ေၾကာင့္ သူႀကီးႏွင့္ဘဘုန္းတို႔၏လမ္းၫႊန္အားကိုးႏွင့္သာလာရာ၍ စမ္းတဝါးဝါးျဖစ္ေနသည္။
"ေနာင္ႀကီးဓႏၵ...ေခတၱနားရေအာင္လား၊ျမင္းေတြလည္းပန္းလွၿပီ"
ကုလကဆိုသျဖင့္ သုဓႏၵလည္းသေဘာတူကာေခတၱနားရန္ျပဳသည္။
"ေကာင္းၿပီေလ ကုလ ေရွ႕စမ္းေခ်ာင္း..."
သုဓႏၵစကားပင္ၿပီးေအာင္မဆိုရေသး...
"ေနာင္ႀကီးမွားေနၿပီ...သူကကုသ၊ကြၽန္ေတာ္ကမွကုလ"
ေဘးမွကုသကထေအာ္သျဖင့္ သုဓႏၵေၾကာင္သြားသည္။ျမင္ေနက်မို႔ခြဲတတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတေလအေၾကာင္႐ိုက္လွ်င္အမႊာဆိုေတာ့ ငါမ်ားမွားသလားဆိုၿပီးေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ရသည္။
"ဟ...မင္းႏွယ့္မဟုတ္ကဟုတ္က...ေနာင္ႀကီးသူေလွ်ာက္ေနာက္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္ကကုလ၊သူကမွကုသ"
"မဟုတ္ဘူး သူလိမ္ေနတာ၊ကြၽန္ေတာ္ကမွကုလအစစ္"
"ေဟ့ေကာင္...ကုသ၊ဒီအခ်ိန္ကေနာက္ရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး၊ေနာင္ႀကီး ကြၽန္ေတာ္ကသာ ကုလပါ"
သုဓႏၵ ကုသကုလညီေနာင္ကိုၾကည့္ၿပီးခရီးပန္းရသည့္ၾကားမွစိတ္တိုလာသလို ရယ္လည္းရယ္ခ်င္မိသည္။သို႔ေသာ္လည္း အႀကီးပီပီ ဟန္႔ရမည္မို႔
"အခ်ိန္မျဖဳန္းနဲ႔ ဖင္ခြၽတ္ခံခ်င္ေနလား"
သုဓႏၵ၏ခပ္ျပတ္ျပတ္အသံေၾကာင့္ ျငင္းေနၾကေသာအမႊာႏွစ္ေယာက္ရပ္တန္႔သြား၏။
YOU ARE READING
ပြည့် ရတနာ(ျပည့္ ရတနာ)
Historical Fiction⚠️ခေတ္တရပ်နား⚠️ ကမ္ဘာပေါ်မှာ အဖိုးအနဂ္ဃထိုက်တဲ့ရတနာတွေထဲက ရတနာတစ်ခု... ပြည့် ရတနာ ကမာၻေပၚမွာ အဖိုးအနဂၣထိုက္တဲ့ရတနာေတြထဲက ရတနာတစ္ခု... ျပည့္ ရတနာ
