Chapter 29

9.3K 282 79
                                        




Seah's POV


"The patient doesn't seem to be taking his meds in the morning, so you have to check him out every 9 am in the morning, then keep observing him if there's any signs of swelling....Seah? Are you even listening?"

"Seah!!! Hey!! Nurse Seah!!!" bumalik ako sa aking sarili ng marinig ang malakas na boses ng head nurse sa aking harapan, she even snapping her fingers in front of my face.

"P-po?" tanong ko.

"I knew it, you weren't listening, you're spacing out during the whole explanation I have, gosh, Seah." She said, massaged the bridge of her nose before she handed me a patient's record.

"Just check patient one in room 207, make him take his meds, sharp 9 am" pagod niyang sambit bago ako tinalikuran, nanatili lang akong nakatulala sa kanya, dahil wala talaga akong naririnig na malinaw kanina habang nagsasalita siya.

"And Seah," lumingon siya muli at tinawag ang sa'king pangalan, I stand straight and ask, "Po?" she sighs before she properly face me, crossed her arms on her chest and say, "If you're spacing out, better gather yourself together, in this working field, being alert is a must,Our Hospital has a thousands of patients every day, we are here because we are saving them, if you're like that you might lost a chance on saving one" seryoso niyang sambit bago tuluyang umalis sa aking harapan.

I was left dumbfounded with that, I feel so off today, no. I mean I felt so off since that day. Doctor Lynus is giving me so many mixed signals, and now. I don't really understand him anymore.

Nawawala na ako sa sarili kakaisip sa malapuzzle niyang ginagawa. Hindi ko magawang booin ang kahit isa sa mga ito. Gulong-gulo na ako.

Huminga ako ng malalim bago tuluyang tumuloy sa room 207, bagsak balikat akong naglalakad, tila walang gana sa buhay, ni'hindi ko nagawang maglagay ng maayos na make up dahil sa pagkawalang gana ko.

I feel so unproductive, wala talaga!

"Good morning, guys" sinubukan kong pasiglahin ang aking boses ng batiin ko ang mga pasyente sa room 207. Pero kabaligtaran non' ang aking natanggap na pagbati. "Wag kang plastik nurse, alam naming sawang-sawa na kayo sa amin dito kaya hinahayaan niyo na lang kaming makalimutan ang aming mag gamot, napakawalang kwenta nyong mga nurse" that just wake me up from being off.

I feel uneasy about that, "Ano hong ibig niyong sabihin?" tanong ko habang inaayos ang gamot na kailangan ipainom sa kanila.

"Sus, nagpapaka-inosente ka pa, hindi ba kayong mag nurse kunwari lang nakangiti at masaya na mag alaga ng pasyente pero ang totoo hinihiling niyo na lang mamatay kami para mabawasan ang trabaho niyo," kumunot ang noo ko ng patuloy itong sinasabi ng isang matandang lalaking pasyente.

"Hindi ho ganon yong Ta---" I was talking politely to him but he suddenly pushed me away. A reason for the glass of water in my hand had fallen.

"WALA KAYONG KWENTA!!! KAGAYA KAYO LAHAT NG ANAK KO!!! NURSE SIYA PERO DAHIL SA PAG IBIG INIWAN NIYA AKO DITO AT UMALIS, MAS PINILI NIYANG ALAGAAN ANG TAONG HINDI SIYA MAHAL KESA SA SARILI NIYANG AMA!!!!" the patient suddenly burst out in anger and pain, he started crying.

Agad ko siyang nilapitan at pinigilang tanggalin ang oxygen niya but he keeps struggling and a one big push, I fall off the floor and he successfully remove the oxygen on his hands.

"DUGO!!!" another patient started shouting and when I looked at her, she was pointing at my hands. As I look at it, I suddenly weaken, my eyes become blurry.

His Beastful WaysTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon