ATARLIM

7.Bölüm 2. kısım

      👉Yeni Bölüm👈

     
    

Kerem niye gelsin değil mi? Haydi geldi diyelim arkamda niye dursun. Her neyse. Meselemize geri dönersek bu bıcırık kim acaba.

"merhaba tatlım" evet iyi oldu bu. Yüzümede en tatlı gülümsememi koydum. Yanlış anlamayın içtenlikle gülümsüyordum. Çocukları her zaman sevmişimdir. Hiç yalandan boşuna yüzüme gülümseme takamam takanda birisi değilim. Yapmacılıktan nefret ederim. Zaten çocukları sevdiğimden kendiliğinden yüzümde tebessüm veya gülümseme oluşuyor.

O da kocaman gülümseyerek bana karşılık vererek " meyaba" dedi ve gülümsemesini bozmadı hatta büyüttü, dişlerini gösterdi.

Diz kapaklarımı büktüm ve onunla aynı boyda kendimi hizaladım. Halen daha küçük kalıyordu. Ama bu çok şeker ya Allahım neler yaratıyorsun böyle. Çok tatlı.

" Adın ne bakalım" dedim tatlı bir şekilde.

"Beyim adıym deyin. Seyinki nediy?" diye sordu. Ama ben seni yerim.

" Benim adım da zeynep. Tanıştığıma memnun oldum tatlım." dedim sevecenlikle.

" ayy beynde meymum oydum. Yeyim seyi yaaa iyk aykadasıymsın seyi daha bıyaykmam" dedi ve biraz durdu. Kafasını kaşıyarak gözlerini kapadı sonra açtı ve sözlerine devam etti. " şey aykadayş oyabiliyiymiyiz ki?" diye sordu. Sen böyle sorunca olunmaz mı ya olunmazmı?

" Tabiki de " dedim mutlulukla. Derin de çok mutlu olmuştu. Çünkü " tabiki de " dedikten sonra sıkıca sarıldı bana. Doğruyu söylemek gerekirse annemden sonra sevildiğimi ilk kez burada hissettim. Güzel bir duyguymuş.

İnsan sevildiğini bilince dahada sımsıkı sarılıyor hayata.

Derin geri ayrıldığında " biliyor musun sende benim ilk arkadaşımsın " diye itirafta bulundum. Niye böyle bir şey söylediğimi bende bilmiyorum ama o an öyle söylemek geldi içimden. Ayrıca derine kanım çok ısındı.

" ayyy geyçeykteynmiiii?" diye uzaarak sordu bitmeyen gülümsemesiyle.

" evet" dedim net bir şekilde.

Konuşmaya devam edecektik ki " derincim ablayı sıkmayalım istersen" dedi birisi. Sesi çok hoştu. Kafamı kaldırdım ve bir beyefendi ile karşılaştım.

" baba yaaa o beynim iyk aykadaşıym duy biyaz böyme bizi" ama ya bu kadar şeker konuşma mıncıracağım seni şimdi.

Ben sadece gülümsedim. Hatta dışımdan da bir kahkaha attım. Sizde olsaydınız sizde atardınız.

Hemen kendimi toparladım ve ayağa kalktım. Derinin babasına baktım bir şeyler söyleyecektim ama ne söyleyecektim bende bilmiyorum. Derinin babası olan beyefendi de gülümsüyordu.

Bir şeyler söylemek için ağzımı açtım. Sadece açtım. Açtığım gibi kapatmak zorunda kaldım. Sen şimdi niye geldin ya bir de lafı ağzıma tıktın. Gıcık.

"Derinnn" dedi kerem gülümseyerek.

Buz gibi görünen dağ yoktu sannki. O buzlu dağı,  o karanlığı görmemiş olsaydım bu kadar şaşırmazdım. Öyle içtenlikle gülüyordu ki ağzım açık kalmıştı.

"ağzını kapada sinek kaçmasın. " dedi. Kala kaldım bu yine bana laf mı soktu şimdi? gerizekalı.

Derin koşarak keremin kollarına atladı ve keremde karşılık vererek kollarının arasına aldı derini.

" bende hoşbuldum kerem" dedi derinin babası.

Kerem odunu derinin babasının lafına aldırmayarak " hadi odama geçelim" dedi. Odun bildiğin odun hatta kütük.

Ha birde beyimiz bana laf çarpıtmadan dururmu? tabikide hayır.

"Zeynep öğle yemeğini hazırla ve haber ver bize" dedi ve odasına yöneldi.

Onlar odaya gittiğinde sinirden kuduruyordum. Sana öyle sinir oluyorum ki anlatamam. Gıcık şey ne olacak.

Sinirle masayı hazırlamaya başladım. Aklıma derin geldi. Benimle içtenlikle konuşması, içtenlikle sarılması ne bileyim çok tuhafıma gitti. Açıkçası çok hoşuma gitti.

İnsan yemeğe ihtiyaç duymaz. İnsan sevgiye ihtiyaç duyar. Sevgi olmadan hiç bir şey olmaz. Huzur olmaz. Mutluluk olmaz. Hayattan tat almazsın. Alamazsın sevgi yoksa...

Beni annemden başka seven kimsem yok tu ki. Beni seven tek kişiydi. Bana hem anne hem baba hem de kardeş oldu.

Kafamdaki düşünceleri sildim şimdi sırası değildi. Bizim evdeki salondan büyük olan mutfakta masayı hazırladım. Hayatımda ilk defa böyle şirket gördüm. Şirkette böyle mutfağın olması garipti. Görende sanacak çok şirket gördün. Ama yani televizyon öyle değildi.

Kendimi toparlayarak derin bir nefes aldım ve verdim. Keremin pardon kerem beyin kapısını tıklattım. " gir " sesini duyunca girdim.

"Masayı hazırladım" dedim.

" çık biz geliyoruz" dedi. Hani derin sevmişti beni. Tabi buldu keremi seni görür mü zeynep? Kıskançlık yapma zeynep ne oluyor sana? Ne haddine ki sen kimsin. Of kendi kendime tripleniyorum. Delirdim iyice ben.

Masadaki yerlerini almışlardı. Yemeklerini yiyorlardı. Kerem sürekli emir yağdırıyordu bana. Dikkatimi çeken o değilde derinin babasıydı. Sürekli gözleri kısık bir şekilde bana bakıyordu. Utanmıştım açıkcası. Utangaçlık bir yana senin kızın varya karında vardır ne bakıyorsun? Sinirlenmiştim artık.

Derine bakmaya başladım. " Sen o sun" derinin babasına baktım. Bana bakıyordu bana söylemişti.

Tekrardan " evet evet sen o sun" dedi. Dedi de sen kimsin ki.

      ~Bölüm Sonu~

Sizce derinin babası kim? Zeynepi nereden tanıyor?

Umarım beğenmişsinizdir. Sizi inanınki bekletmez hiç  bekletmek istemezdim tekrardan özür dilerim. Yorumlarınızı bekliyorum.