ATARLIM

9. BÖLÜM

Arkadaşlar yeni bölm yazmayacaktım ama edanur arkadaşım sayesinde yazdım. o hep benim yanımda oldu bana destek oldu. onu çok seviyorum. bu bölümü EDANUR SERDAR adlı candan seviğim arkadaşıma ithaf ediyorum.

YENİ BÖLÜM

Okula daha yeni adım atmıştım. Heyecanlıydım. Annem elimden tutuyordu. Çocuklar anne ve babasının elinden tutuyordu. İnsan özeniyordu tabi o zamanda haliyle küçüktüm hep bir burukluk oluyordu küçücük yüreğimde.

Anneme hep babamı sorardım. Neden yanımızda olmadığını. O da"baban çok uzakta ama bizi izliyor" diye beni teselli ederdi.

Bende şaşkınca " uzaktaysa bizi nasıl izliyor. Hem bizi izleyeceğine gelse ya yanımıza" diye söylenip dururdum mutsuzca. Kim mutlu olabilirdi ki ?

Annem yere diz çökerek boyunu benimle eşitledi ve iki eliyle yüzümü avuçladı. " hayatım baban çok uzakta. Gelemiyor çünkü gökyüzünde oradan bizi izliyor" söylerken çok zorlanarak söylemişti. Öldü deseydi anlamayacaktım. Küçük çocuğa baban öldü dersen anlamaz ki ölümü.

Ağladığını bana belli etmemek için bana sımsıkı sarılmıştı. Ama anlamıştım. Daha küçükken olgunlaşanlardan olmuştum. Annemi üzmek en son isteyeceğim şey olurdu. İkimizde üzüntümüzü birbirimize belli etmiyorduk...

Arkadaşlarım anne ve babasıyla okula geldiğinden tabi bende sadece annemle geldiğimden bana sorup duruyorlardı "baban nerede?" diye. Bende gökyüzünde "beni izliyor" derdim. Söylediklerim yüzünden bana alayla bakarak dalga geçerlerdi. Küçüktüm ama aldırmıyordum onlara. Gidip sıraya oturup hiçbir bir şey olmamış gibi " cin ali" adlı kitabımı okurdum.

Küçükken belliydi güçlü bir kız olacağım.

Annem sayesinde hayata sımsıkı tutundum. Annemde benim sayemde hayata sımsıkı tutundu. Ama o da gitmişti. Sanırım şimdi babam ile birlikte gökyüzünden beni izliyorlardır...

Ögretmen'imiz aileniz ile ilgili bir resim yapın demişti. Bende yapmıştım. Sol yanıma ve sağ yanıma annemi çizerek kendimide ortaya çizdim. Babamı ise...

Babamı ise gökyüzüne çizmiştim. Annem demişti ya gökyüzünden izliyor bizi diye.

Yağmurun seslenmesiyle düşünceleriöden ayrıldım. " bir şey mi oldu demet teyzeye?" diye sordu tereddütle.

Yutkundum.

Sanki tüm hayatımı yutkundum.

Öylesine bir acıki bu başkalarına kolay kolay söylenemiyor.

Ama ben güçlü bir kızdım. Bunuda atlatacağım. Derin bir nefes aldım ve " izin almam gerek kimsem yok" dedim. Hani güçlü olacaktım ben gelip sarılsa bana ağlayacağım.

Artık güçlü görünmekten yoruldum.

Dayanamıyorum artık.

Yalnız kalmaktan yoruldum.

Dışlanmaktan yoruldum.

Ben güçlü değilim anne. Benim güç kaynağım sendinç sen yokken güçsüzüm anne.

" nasıl yani demet teyzeye bir şey olmadığını söyle lütfen. Kavga ettiğinizi söyle lütfen" dedi yarım ağlamaklı bir şekilde.

Keşke.

Keşke bu yaşananlar bir rüya olsa ve uyansam artık.

Anneee

Babaaa

Artık beni uykudan uyandırmanın vakti gelmedimi?

Nolur uyandırın beni kaldıramıyorum artık.

Yaşamaya katlanamıyorum artık.

Gözlerimde dayanamayark akıttı içindekileri. Yağmur bana gelip sarıldı. Hıçkırarak ağlıyorduk. Canda yanımıza gelip sarmaladı bizi. İki omuzum ıslandığına göre can da ağlamıştı.

Ailem olmasa bile yağmur var. Can var. Onların çocukları derin var.

Hayata tutunacak bahenem onlar.

Birinin beni bu yaşamdan karanlıktan çekip almasını diliyorum.

Bu işin sonucunda ya karanlığa batıp iyice kararıp karanlıkta kaybolacağım.

Yada beyazlık beni bulunca aydınlığa kavuşacağım...

BÖLÜM SONU

İNŞALLAH BEĞENMİŞSİNİZDİR. YORUMLARINIZ BEKLİYORUM.