ATARLIM

8. Bölüm 2. kısım

Bu aralar yazmak gelmiyor içimden ama sizin için yazmaya çabalıyorum. Yorumlarınızı ve votelerinizi esirgemezseniz sevinirim. Öpüldünüz koskocaman seviliyorsunuz.

~YENİ BÖLÜM~

Ağlamak...

Ağlayamamak...

Ağlayacakken ağlayamamak...

Yutkunacakken yutkunamamak....

Her şey karmaşık...

Karmakarışık....

Öylece kalakalmıştım. Ne yutkunabiliyordum. Ne de konuşabiliyordum. Yapabildiğim tek şey ona hüzünlü gözlerle bakmak. O ise...

Hiç kimseden çıt çıkmıyordu. Ne olacağını merakla bekliyorlardı.

Konuşamıyordum. Dilimi yutmuş gibiyim. Konuşsam ne diyeceğimide bilimiyordum. Ben ben sadece. Bilmiyorum. Ben böyle bir anı hiç düşünmemiştim. Çok ani oldu. Ben uzun zamandır annemden başka kimseyle konuşmuyordum. Konuştuysamda tek tük konuşuyordum. Konuşmam gerektiğinide biliyorum ama tepki veremiyordum.

Karşımda o vardı.

Sadece birbirimize bakıyorduk. İkimizde her an ağlayacak gibiydik.

Titrek olan sesimle kısık bir şekilde " ya yağmur" dedim ve olan tamda bu anda oldu.

Birbirimize hızlıca yaklaştık. Gözlerimizin içine baktık ve aynı anda birbirimizi sarmaladık.

Hem birbirimize sarılıyor hemde ağlıyorduk. Hemde hıçkırarak ağlıyorduk.

Kaç dakika öylece sarılı kaldık bilmiyorum ama bize kalsa biz yine sarılı bir şekilde dururuz ama can dayanamamış olacakki " hanımlar hanımlar bu kadar duygusallık yeter benide ağlatıcaksınız ama. Ağlarsam hönkürerek salya sümük ağlarım" dediğinde kerem hariç biz kızlar kahkaha attık.

Derin karnını tutarak " baba yaaaa"

Tabi kerem beyimizde bu süre boyunca homurdandı ama ne dediğini anlamadım. Açıkçası anlasamda umrumda değildi.

Yağmurla yine birbirimize bakmaya başladık.

" neden zeynep?" diye sordu. Anlamaz bakışlarla baktım ona.

Sesindeki o hüzün beni bitirmişti. Tekrar lafa girerek " Neden bana haber vermeden gittin? Hani biz kardeştik? " gözlerinden yaşlar damlıyordu ardı ardına.

Benim ise dudaklarım titriyordu. Biliyorum konuşmak için ağzımı oynatsam ağlayacağımı. Ve birimiz ağlarsak diğerininde tereddütsüz ağlayacağı...

" Be ben özür dilerim öyle olsun istemezdim ama öyle olmak zorundaydı lütfen sorgulama nedenini" zorlukla çıkmıştı ağzımdan kelimeler.

Eskiden o üzgünken kendime has rezil edici bir yüz ifadem var onu yapsam mı diye düşünürken yağmur ne düşündüğümü anlamış olacakki

" ay sakın bak sakın yapma onu. Şurda kaç yıldır görüşmüyoruz bırakda biraz ağlayayım yaa sakın ya..." lafını tamalayamadan ben yapacağımı yapmıştım. Allahtan digerlerine arkam dönüktüde rezil olmadım onlara.

" öf zeynep yaaa" dedi ve dil çıkardım. Bu sefer kahkaha atmıştı. Derin meraklı bakışlarla aramıza girdi ve

" yaaa nayptııı nayptıııııı nayptıııııııı " birde uzatarak dedi meraklı bir şekilde. O kadar tatlıydıki anlatamam. Onun bu merakına kahakaha atmıştık hatta odun kerem beyimizde kahkaha atmıştı. Vay odunda gülümsüyormuş. ihihhi

Yağmur gözlerini kısarak " Hiç kaçarın yok bu akşam bende kalıyorsun demet teyzeye haber ver " dedi.

Seslice yutkundum. Gülümsemem yüzümde soldu.

Daha ben kabullenememişken nasıl olurda ona annem öldü derdim ki...

~ Bölüm Sonu~

Affedin hiç keyfim yoktu yazmayacaktım ama sizin için yazdım. Siz her zaman bnm motivasyon kaynağımsınız.

Yorumlarınızı esirgemeyin.