HIZ |Yarı Texting|

HIZ|2. SEZON|42

Selam canımın içleri.

Bölümün on bir gündür gelmeme sebebi benim  özel hayatımda olan bazı şeylerden.. Değer verdiğim bir kişiyle ilgili ikimizi sarsan şeyler oldu. Ben de bir insanım, bazen duygularım bana da ağır gelebiliyor. Ağır geldi ve yazamadım, ayrıntıya girmek istemiyorum. Bunun haricinde eğitim olaylarımda da yapmam gereken şeyler vardı.

Hiçbir zaman keyfi bölüm atmamazlık yapmadım. Her durumda da açıklamamı size bir yerden kesinlikle yaptım.

Her daim yanımda olan, beni anlayan herkese çok teşekkür ederim.

Şimdi bölüme geçebiliriz.

~°~

Bir gün böyle bir şey yaşayacağımı tahmin edebilir miydim?

Asla, asla edemezdim.

Şu an dudaklarımı öpen bir kadın vardı.

Hem de hayatımda çok yeni biriydi.

Tam olarak hayatımda bile denemezdi ama onun yaptıkları ve benim belirsizliğim ikimize de bunun aksini söylüyordu.

Alt dudağımı emdikten sonra üst dudağıma küçük bir öpücük bıraktı ve uzaklaştı. Sanki geri çekilse bile nefesi nefesimde kalmış gbi hissediyordum.

Ben ona aynı şaşkın gözlerle bakarken dudaklarını yalayıp omuzlarını silkti.

"Bu durumu uzun bir süre sindiremeyeceksin gibi bakıyorsun bana. Kabullensen bile yüzüme bakmayacaksın sanki. En iyisi sen beni arkanda bırakmadan önce ben gideyim. Artık daha sonra eğleniriz." dediğinde ağzımı açıp cümle kuramamıştım.

Hızlıca yanımdan uzaklaşırken aniden arkasını döndü ve bağırdı.

"Pişman değilim. Ha bu arada, şaşkın halin de çok tatlı!"

Beni öptüğü için pişman değildi. Bunu söylemese gözlerinden bile anlayabilirdim. Bir insanın bakışları bile bu kadar net olmamalıydı. Duygularının dürüstlüğüne inanmam için resmen tamamen bir tehdit gibiydi.

Ne yapacağımı bilmiyordum.

Hem de hiç.

~°~

Bahçedeki koltuğa geçmiş öylece boşluğa bakarken annemin bağıran sesini duymamla irkildim.

"Demiray diyorum kaç saattir."

Sinirli tavrı yüzümdeki ifadeyi görünce silinmişti. Acaba nasıl bakmıştım? Ne haldeydim ki ben şu an?

Ben bile kendimi anlayamıyordum ama annem beni her zaman anlardı.

"Senin canın mı sıkkın?" Yanıma oturup omzuma omzuyla dokunduğunda yine cevap vermeden sadece bakmıştım. "Eğlence falan demiştin ona da gitmemişsin. Ne oldu benim demirime?"

Buruk bir şekilde güldüm.

Demirim..

Artık sadece annemin kullandığı bir kelime değildi.

"Ben de ne olduğunu bilmiyorum ki anne." diye mırıldandığımda dudaklarını büzüp kollarını açtı. Tebessüm ederek ona sığındığımda bir elini omuzlarıma sarmış diğer eliyle de saçlarımı okşamaya başlamıştı.

"Boylu poslu oğlum kucağımda hala küçücük kalıyor ama anladığım kadarıyla dertleri yavaş yavaş büyüyor."

Sadece başımı sallayarak göğsüne yaslandım ve annemin söyleyeceklerini dinlemeye başladım.