Freed Souls

Chapter 22

Chapter 22: It's Okay

Hyacinth

Habang naglalakad ay maraming paalala si Tegan sa amin, mga bagay na dapat at hindi dapat namin gawin kapag nakaharap ang isang tao. Hindi ko gaano napagtuonan ng pansin 'yon dahil isang bagay lamang ang umiikot sa isipan ko— maaaring makakita pa kami ng mga tao maliban kay Limuelle.

"Boring..." I heard Wilma whisper. May hawak siyang patpat na pinanghahampas sa mga malabong na talahib. "Hindi tayo makakatikim ng tao kahit na isa lang?"

"Wilma..." Sinamaan siya ng tingin ni Tegan kaya inirapan siya nito. "Hanggat maaari ay hindi natin sila lalapitan. Iyon ang isa sa mga rules natin maliban sa hindi dapat humiwalay kahit na isa lang sa atin."

"Paano kung sila ang lumapit sa atin?" tanong ko.

"Then stay away," simpleng sagot ni Tegan.

I nodded. Stay away from humans, that's all I need to do.

"Hanggang kailan natin sila tatakbuhan?" tanong ni Corbie na nauuna sa aming naglalakad. Humarap siya saka patalikod na naglakad habang nakalagay sa batok ang mga kamay.

"Oh, come on, Corbie. Kung makapagsalita ka ay parang hindi ka batang labas ah?" paghirit ni Wilma. "May I remind you that you are also an outsider like him. You are running away your whole life!"

Nagulat ako sa sinabi ni Wilma. I think that's too much.

"Hindi naman sarili ko ang inaalala ko," malamyang sagot ni Corbie saka tumingin sa akin. "Kailangan kong protektahan si Aya. Siya ang inaalala ko."

"No need for that—"

"Nangako ako kay Tita Astra, Hyacinth..." madiin na sabi ni Corbie sa akin. Bumuntonghininga pa siya. "Kailangan kitang ipagtanggol sa abot ng makakaya ko."

"Sweet but corny," Wilma chuckled.

"Guys!" Limuelle clapped his hands to catch our attention. "Huwag na kayong mag-away dahil sa akin. Gusto ko lang talaga ay makasama pa kayo. Kung hindi man 'yon tatagal—"

"Oo naman!" sang-ayon ko. "We are all friends here..."

Napatingin sa akin si Tegan saka rin siya umiwas agad.

Mahabahaba pang lakaran ang ginawa namin. Ramdam ko na ang pagod pero hindi ako nagreklamo. Ginusto ko ito kaya kailangan kong panindigan. Saka nakakahiya naman dahil mukhang ako lang ang pagod.

"Andito na tayo..."

I focused my eyes on the cabin infront of us. Pagkatapos ay ginala ko ang tingin sa paligid. I don't see any humans around us. Wala nga rin akong makitang ibang bahay maliban dito.

"Can you smell that?" Pumikit si Wilma saka nilanghap ang hangin. "Ah. Fresh blood!"

Inalis ko ang face mask ko para amuyin ang tinutukoy ni Wilma. Kumunot ang noo ko dahil wala naman akong maamoy na kakaiba sa hangin.

"Sure ka bang walang nakatira dito?" nagdududang tanong ni Tegan kay Limuelle. "May nagtayo nito kaya malamang na may nagmamay-ari."

"Wala nga! Kung meron man... malamang na hindi na nila ito ginagamit. O 'di kaya'y..." Nang-aasar na ngumiti pa si Limuelle. "Pinatay na rin sila ng mga bampira!"

Humalakhak sina Corbie at Limuelle. Sila lang naman ang natuwa sa sinabi ni Lim.

Napangiwi naman ako. Vampires don't kill without any reason. It's against our rules. Pero alam ko naman na nagbibiro lang si Limuelle.

"What a joke..." Wilma yawned.

Naunang pumasok sa loob ang mga boys. Naiwan kami ni Wilma sa labas. Sinubukan ko pa ring amuyin ang sinasabi ni Wilma, pero wala talaga.