Mr. Stilinski

Final p1

Diana'dan

Nefesimi titrerken geri saldım. Korkunç bir rüyanın içindeydim kımıldayamıyordum. Çığlık atmak istedim ama çıkmadı sesim,konuşmak istedim kelimeler dudaklarımda asılı kaldı. O orada duruyordu ama ellerini tutamıyordum üşüyor muydu? Gözümden küçük bir damla akarken ellerimin titrediğini hissettim. Peki o nerdeydi burda olsa öperdi ellerimi değil mi? Silerdi gözyaşlarımı. Boğazımdaki yumru daha da nefesimi keserken gözlerimi onun vücudundan çektim. Böyle bitemezdi. Sonumuz bu olmamalıydı. Biri elimi tuttuğunda elektrik çarpmış gibi geri çektim.

"Diana.. Yapma bunu kendine." ellerini omzuma koyduğunda sinirle bağırdım.

"Kes sesini! Hepsi senin suçun! Kes sesini!" Omuzlarımda çekip sarıldığında mücadele etmeye çalıştım ama elimden hiçbir şey gelmedi.

"Lütfen.. Yaşasın.. Lütfen.." sessiz ağlamalarım hıçkırıklara dönüştüğünde siren seslerini duydum. Beyaz tenine vuran kırmızı-mavi ışığı gördüm. Yüzünde biraz sinsi belki de biraz acıyan bir gülüş gözlerinde aşağılayıcı bir bakış vardı.

"Üzgünüm demeli miyim ama içimden gelmiyor. Sana ben sahip olamadım o da olamayacak. Üzgünüm eski alfa." başımı hızlıca iki yana salladım.

"Onu ben öldürmedim!" omuz silkti.

"Artık bir önemi yok elinde onun kanı var. Kime inanırlar." Olağanüstü hızıyla beni arkasında bırakıp gitti. Polisler arabalarından inmiş silahlarını bana doğrultmuştu

"TESLİM OL!"

Bitmişti. Bu kadardı. Her şey buraya kadardı. Her şeyin kaybolması ağzımdan çıkacak iki kelimeye bakıyordu. Mırıldandım sessizce ama bir o kadar acımasızca. Buraya gelirken planım bu değildi son gördüğüm gözler Stiles'ın gözleri olmalıydı. Ben yokken kabusları devam eder miydi acaba? Ağlar mıydı arkamdan? Peki ya Malia? O benden nefret eder miydi? Acıyla gülümsedim. Evet edecekti.

• • •

"Diana! Bebeğim hadi uyan." zorlayarak gözümü açtığımda Stiles'ın yatağında uyuyakaldığımı fark ettim.

"Ben özür dilerim uyuyabil diye yanındaydım. Uyuyakalmışım." gülümsedi. Parmakları önüme düşen saçları hafifçe geriye atarken baş parmağı ile yanağımı okşadı. Zor zamanlar geçiriyordu. Gözlerinin altı morarmıştı. Doktorun dediklerine bakılırsa annesinin hastalığına yakalanmıştı. Annesinin öldüğü hastalığa... Yanında olabildiğince güçlü durmaya çalışsam da lavaboya gittiğimde dayanamamıştım. Belki de benim suçumdu. Belki pençeden dolayı olmuştu. Olabilir miydi? Lavabodan geldiğimde uyuynaya çalışıyordu yanına uzanıp saçlarını okşarken uyumuştum. Gözaltlarına bakıp konuştum.

"Biraz daha uyumak ister misin?" dudaklarını büzdü.

"Ya uyanamazsam." kaşlarım hafifçe çatıldı. Ellerim ile yüzünü kavradığımda gözlerini kapattı. Burnuna küçük bir öpücük kondurdum.

"Uyanacaksın." Bir elimi yüzünden indirip elini tuttum.

"Uyanmak istediğinde elimi sık tamam mı?" kısık gözlerle bana baktı. Çocuksu bir masumiyetle konuştu.

"Elimi bırakmayacaksın dimi?" başımı hızla iki yana salladım.

"Bırakmam. Söz. Uyanmak isteyince sık sen tamam mı?"

"Ama canın acır." elini daha sıkı tuttum.

"Acımaz." gözleri kapanırken konuştum.

"Sana aşığım."

"Ben de. Ben de sana aşığım." uyuduğunda yüzünü inceledim. Kusursuz teni,yumuşak saçları,insanların sahip olmak için binlerce para verebileceği burnu ve ne kadar uğraşılsada kimsenin sahip olamayacağı bir kişiliği vardı. O kusursuzdu. Her şeyiyle mükemmeldi. Benimdi. Benim Stiles'ımdı.

Onu izlemeye devam ederken Almira sesszice içeri girdi. Başıyla dışarıyı gösterdiğinde yavaşca Stiles'ın elimi sıkıca tutan elini bırakıp Almira'nın yanına gittim.

"Efendim Almira." hastanenin içinde yürürken konuştu.

"Oniler." kaşlarımı çattım.

"Ne olmuş onlara?" nefesini verdi.

"Kira'nın peşinde değillermiş." olduğum yerde duraksadım.

"Kira kimdi?" Almira gözlerini devirdi.

"Stiles'ı bırakıp biraz bizle olayları çözmeye çalışsaydın keşke." Kolumu göğüslerimde birleştirip ona baktım.

"Stiles annesinin hastalığına yakalanmış kötü kabuslar görüp rüyalarından uyanamıyorken daha adını bile yeni öğrendiğim kızı mı koruyacaktım? Komik." Almira sinirle bana baktı.

"Bencilsin." sinirle güldüm.

"Ben mi? Bir kere gelip Stiles'ın nasıl olduğunu sordunuz mu? Bir kere kabuslarından uyandığında yanında olup ona destek oldunuz mu? Hayır! Ne yapıyordunuz? Dur tahmin edeyim. Oniler Kira'nın içindeki kötü ruh yüzünden onu öldürmesin diye onu koruyordunuz." Almira'nın gözleri parlayıp kendi rengine geri döndükten sonra sinirle konuştu.

"Nogitsune Kira'nın içinde değilmiş!"

"Ya çok sevindim kimin içindeymiş?" alayla sorduğumda çenesi kasılırken cevap verdi.

"Stiles'ın." yüzümdeki alaylı gülümseme silinirken. Zorla yutkundum. Kollarım çözülüp iki yanıma düştüğünde ileriden ses geldi.

"Bana mı seslendiniz Hanımlar?" Stiles koridorun bir köşesinde yüzündeki şeytani ve alaylı gülümse ile bize bakıyordu. Almira dişlerini çıkartıp hırladığında elimle onu durdurdum.

"Stiles.." ona yaklaşırken yüzüne daha çok alaylı bir gülümseme yerleşti.

"Void denmesini tercih ediyorum ama sen bilirsin." Önüne geldiğimde hâlâ gülümsüyordu. Ellerim ellerine doğru gittiğinde geri çekilip bana baktı.

"Bırakılan el tutulmaz" gözlerim şaşkınlıkla ona döndüğünde gülümsemesinin yok olduğunu fark ettim. Elleri boğazımı kavradığında nefesim kesildi. Stiles o kendinde değildi. O benim boğazımı sıkarken korkuyla ona baktım. Ellerim onun ellerini iteklemeye çalışırken beni bıraktı. Geriye baktığımda Almira durduğu yerden bizi izliyordu. Beni kurtarmaya çalışmıyordu. Void küçümseyici bakışlarıyla bana baktı.

"Kolay lokmasın seninle kaybedecek vaktim yok eski alfa." ellerine sanki bir şey bulaşmış gibi silkeledikten sonra uzaklaştı. Almira yanımdan geçil onun peşine doğru hızlıca gitti. Hastanenin ışıkları kesildiğinde o karanlıkta tek başıma bekledim.

• • •

Bitiriyoruz. Benimle olan bana destek veren herkese teşekkür ederim. Değerlisiniz. İyi ki varsınız. Hikayemin en başından beri bana destek olan almira_riddle ve gllksiiiiiii ye ayrı teşekkür ederim. Bu yola iki kişi başladık ve 5k kişi olarak bitiriyoruz. İyi günler..