Taste of Hell

Chapter 21

Chapter 21

Nang makauwi ako sa bahay ay naabutan kong magulo ang bahay at may mga dugong nagkalat sa sahig. Agad akong binalot ng takot at pangamba.

Dali-dali akong umakyat sa taas.

"NIKOV! NIKKA!" puno ng pag-aalala na tawag ko.

Inisa-isa ko ang mga silid nila pero wala sila doon kaya mas lalo akong natakot na baka kung ano na ang nangyari sa kanila. Pero kahit na ganoon umaasa pa rin ako na ligtas sila lalo na at hindi na basta-bastang tao lang si Nikov. He's the boss of ISPS kaya siguradong hindi siya ganoon-ganoon lang na matatalo ng mga kung sinong masamang tao ang nanloob sa bahay.

Isang kwarto na lang ang hindi ko nasisilip at iyon ang kuwarto ko.

"Niko--"

May kung anong humampas sa batok ko at nawalan ako ng malay.

Nang magising ako ay isang hindi pamilyar na lugar ang nabungaran ko.

"S-Sino kayo?" there are 4 men standing in each 4 corner of the room. Hindi sila sumagot.

Maya-maya pa ay bumukas ang pinto at tumambad sa akin ang walang karea-reaction na mukha ni Nikov.

"N-Nikov..." naguguluhang sambit ko.

Huminto siya ilang pulgada ang layo sa akin at dahil nakaupo aki at nakatali ang mga kamay sa silya kinailangan ko pa siyang tingalain para lamang makita ko ang mukha niya.

"Nikov, ano ba ang nangyayari?" naguguluhan at natatakot na tanong ko sa kaniya.

"You..." he gritted his teeth. "How long did you actually know that your father was the one who killed my mom?" he asked, outraged.

"N-Nikov..."

"So all this time you have communication with your father?" he said bitterly. "And all this time I didn't know you are his daughter that I'm looking for."

Napayuko ako.

"K-Kung nalaman mo ng mas maaga...a-anong gagawin mo?" nakayukong tanong ko.

"I would distance myself and kill you on the spot." walang pag-aalinlangan na sagot niya sa akin.

At mariin akong napapikit dahil biglang kumirot ang dibdib ko.

Pagkatapos nun ay lumabas na siya ng silid.

Hindi ko alam kung paano niya nalaman. Sinabi ba ng ama ko o si Fox ang nagsabi?

I hopelessly and tirelessly wait in that room, tied on a chair.

Hanggang sa makalipas ang ilang oras ay bumalik ulit si Nikov.

His men untied me and forcefully drag me out of the room to follow Nikov and the rest.

Hindi ko alam kung saan kami pupunta pero sigurado ako na kapahamakan ang naghihintay sa akin doon.

Umakyat kami sa rooftop at pagkabukas na pagkabukas ng pinto natanaw ko kaagad ang ama ko.

Laking gulat ko ng bigla akong tinutukan ng baril sa ulo ni Nikov sa harap mismo ng ama ko. Nakita ko kung paano nanlaki ang mata ng ama ko at ang takot sa mga mukha nito na kahit kailan ay hindi ko nakita noong bata ako.

Naiiyak akong napapikit at mahinang tinawag siya.

"Papa..." sambit ko habang umiiyak.

"Hush my baby. Everything's going to be alright." pag-aalo sa akin ng ama ko.

Sa mga oras na iyon, sa unang pagkakataon naramdaman ko ang pagiging isang ama niya sa akin. Sa bingit ng kamatayan naramdaman ko ang pagmamahal ng ama ko sa akin. Kaya mas lalo akong napahagulgol ng iyak. Bakit ba kinailangan pang mangyari ang lahat ng ito sa akin. Bakit ba kinailangan pa na umabot kami dito? Bakit pa nagkrus ang landas namin ni Nikov kung ganito lang din pala ang mangyayari?

"It's me who killed your mother. Let my daughter go, Gustaf."

Ngumisi lang si Nikov bilang tugon at walang balak na makinig sa sinasabi ng ama ko sa kaniya.

"I'll kill her first and you'll be next. Don't worry." Nikov grinned devilishly.

Sa mga puntong ito parang natauhan ako. Hindi na ito ang Nikov na nakasama at minahal ko.

We will never ever going back to what we used to before.

Tinatagan ko ang sarili ko at buong tapang na sinipa siya sa sikmura at tumakbo papunta sa ama ko.

I am so close to get to my father's side when I feel a pain penetrate my whole being.

He shot me.

Napabuga ako ng dugo at nakita ko ang patakbo na si papa para daluhan ako. Ilang sandali pa ay nakarinig ako ng palitan ng bala.

Papa tried to keep me safe and to get me out of there. But we unluckily face Nikov, mukhang wala itong balak patakasin kami ng buhay.

Binaril niya ang ama ko at tumumba ito sa sahig.

Then someone aim and tried to block Nikov's way to protect us.

A man in a suite help us to escape. Hindi ko siya kilala pero wala akong magagawa kundi ang magtiwala sa kaniya na ilalabas niya kami doon ng buhay.

Nang makasakay kami sa isang van doon na siya nagpakilala kung sino siya.

"I am not an enemy. I also work on the organization your father used to work before." anito. "I'll bring you two to the hospital." dagdag niya pa.

"T-Thank you." iyon na lang ang tanging nasabi ko at nawalan na rin ng malay.

Nang magising ako ay napapalibutan ako ng mga estrangherong lalaki kaya agad akong naalisto.

"We're not an enemy, Nevaeh. We are here to help you." the man in the middle spoke.

"Help?"

Tumango ito. "Your father used to work on our organization that provides services for the government."

"Ang ama ko? N-Nasaan siya?"

"He's safe for now. And his life depends on your hands at the moment." sagot nito.

"Anong ibig mong sabihin?"

"He needs surgery and you two needs shelter and protection. We could provide all of it for you." anito.

"Anong kapalit?" siguradong may kailangan akong gawin para doon.

"You'll work for us." he said.

"At ano naman ang gagawin ko sa organisasyon niyo? I can't even do works like you guys did a while ago. Hindi nga ako makapatay ng lamok, tao pa kaya." naiiling na sabi ko.

"Don't worry you are not force to kill someone but only when you're in danger." paliwanag niya. "And you will always accompany by our best agents. You will work for us and we will guarantee you that we will back you up." he said convincingly.

"If I agree, can you really save my father?"

Walang pag-aalinlangan itong tumango sa akin.

Nakakatawang isipin na ang taong kinamumuhian ko noon ay inililigtas ko ngayon.

"Fine. I'll agree."

Would this mean our paths will cross again? Would that means we have to kill each other the next time we meet?