Γεύση ονείρου στο στόμα σου,
στα μάτια σου τρεμοπαίζουν
χρυσές νεράιδες
του Ήλιου οι αχτίδες.
Τεράστιο ερωτηματικό
καλύπτει το πρόσωπο σου.
Τρέχουν οι σκιές
και γλύφουν το κορμί σου.
Που είναι το κλειδί
που μια βραδιά σου χάρισα
όταν σε μέθυσα με φεγγαριού ασήμι;
Την κούπα όλη τη ρούφηξες
κι έγειρες τρυφερά στην αγκαλιά μου.
Πλανεύτηκες με τα δικά μου όνειρα
κι ένιωσες να χτυπάει η καρδιά μου.
Τι μήνυμα στ’ αλήθεια σου έδωσε;
Τι μήνυμα που χτύπησαν με μιας
χρυσές καμπάνες!
Κι ολόχαρη στο ξέφωτο όρμησες
γυμνή, λουσμένη στων αστεριών τη λάμψη.
Είσαι στ’ αλήθεια γήινη, η μήπως ξωτικό
που μέσα στη ζωή μου γυροφέρνει;
Θα ψάξω εγώ να βρω το μυστικό.
Ψάξε εσύ να βρεις το χρυσό κλειδί,
που σου χάρισα κάποια βραδιά
όταν σε φιλούσα στα χείλη τρυφερά,
να ξεκλειδώσει τα όνειρα σου οριστικά!
-Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη
