Σπουδαία Ποιήματα

Η θάλασσα

Σ' έρημα ακρογιάλια μ' έναν ομιλεί ψιθυρισμό

αέναο, και πλημμυρίζει, με τη φουσκοθαλασσιά,

χίλιες χιλιάδες σπήλαια, ως, με το πρόσταγμα ξανά,

λες, της Εκάτης, πιάνουν το παλιό, υπόκωφο βουητό.

Κάπου-κάπου γαληνεύει, αφήνει πλήρως το θυμό,

και το μικρότερο κοχύλι δεν κινείται απ' τη γωνιά

όπου ξεβράστηκε, μέρες ολόκληρες, απ' τη φορά

την ύστατη που βγήκαν οι αγέρηδες απ' τον ασκό.

Όσων -λέω- τα μάτια έχουν βαρύνει, έχουν κουραστεί,

αφήστε τα να τραφούν στης θάλασσας την απεραντοσύνη·

κι όσων τ' αυτιά, από οχλοβοές που θορυβούν

γέμισαν πια, ή από πυκνή κι ασφυκτική μια μουσική,

αφουγκρασθείτε τον αχό πλάι σ' ενός άντρου τη γαλήνη,

ώσπου ν' ακούσετε χορό τις νύμφες, λες, να τραγουδούν.

-John Keats