Σάμπως να αιστάνθη τη ζωή του πιο πλατιά κι άξιο το νου του κάτι πιο βαθύ να κλείσει, κοίταξε πένθιμος κι ασάλευτος τη φύση απ’ άστρο σ’ άστρο τριγυρνώντας τη ματιά. Δεν ήταν πιότερον η μέρα απ’ τη νυχτιά του κόσμου τ’ άφεγγο μυστήριο να φωτίσει. Και την ολόλευκη ομορφιά του είχε μισήσει, σαν σκοταδιού νάταν πυρή σταλαγματιά.
Την άνοιξη έκλεινε τα βλέφαρα σφιχτά να δείξει τ’ άμετρο το πένθος του στη φύση; κι όταν εβάρυνεν επάνω στα νερά, σαν νάχε κάπου το βαθύ μυστήριο αγγίσει με τη λευκή τον ήλιο εσκέπασεν ουρά κι αποκοιμήθηκε χωρίς να τραγουδήσει.
-Νικηφόρος Βρεττάκος
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
