Όταν τη νύχτα ο ουρανός λάμψει κόκκινος
θα βρίσκομαι στο πλάι σου αδελφέ μου,
με την καρδιά και το τραγούδι του κόσμου.
Τόχω ανεξόφλητο το χρέος μου και δεν αποσύρομαι.
Περιμένω μόνο τον ήχο της σάλπιγγας
για την υποδοχή της αυγής που φώλιαζεν εντός μου
και φωτόλουζε πάντα την πικρήν αναμονή μου.
Έπειτα σε τούτη τη στιγμή
για το γαλάζιο ουρανό των αδελφών μου
μαζί ελπίζαμε και οι δύο.
Μπορείς να περιμένεις.
Όταν τη νύχτα ο ουρανός θα λάμψει κόκκινος,
ξέρω που είναι το δικό μου μετερίζι
-Παναγιώτης Τσουτάκος
