Σπουδαία Ποιήματα

Όνειρο

Τι να μου κάνουνε τα ποιήματα
οι έρωτες, οι μουσικές, τα λόγια
μπροστά στα τόσα μου παθήματα
μοιάζουνε σαν ξεκούρδιστα ρολόγια.

Έμαθα να μετρώ αλλιώς το χρόνο
εγώ που έγινα παιδί των άστρων
εκλείψεις και δακτύλιοι στον Κρόνο
εγώ, σκιά και φάντασμα των κάστρων.
 
Άλλες δυνάμεις τώρα κυβερνάνε
και δε θυμάμαι ποιός μ’ έχει γεννήσει
μνήμη και αναμνήσεις, πάει, πάνε
κι ότι μου έχει πόνο προξενήσει.
Στον ωκεανό του σύμπαντος εγώ
σαν φωτεινή σταγόνα λέω να πέσω
σαν όνειρο που βγαίνει αληθινό

το είναι μου στο φως να καταθέσω.
Και καθώς στο κρεβάτι σπαρταράω
χτυπάει το ξυπνητήρι και ξυπνάω.

-Χρήστος Βαλαβανίδης