Ήμουν πέντε χρονών Υψηλός πυρετός Κάθε τόσο Από άγνωστη αιτία Στο κρεββάτι τρεις μέρες Με κρατούσε σε κώμα.
Κυριαρχούσε το κόκκινο εκεί Το πιο κόκκινο που 'χω γνωρίσει Αποσύνδεση πλήρης από Το βασίλειο της μέρας το οικείο Δεν υπήρχαν παιχνίδια, γλυκά Ούτε όμως και λέξεις που φέρνουν ναυτία Ένα βύθισμα κι όλα ζεστά.
Ετελείωνε κάποτε αυτό Κι ήταν μέρα συνήθως Φθινοπώρου απόγευμα Που νυχτώνει νωρίς να βαραίνουν Οι καρδιές των παιδιών. Ο πατέρας ορθός στη γωνία Του μικρού κρεβατιού Βοηθούσε ν' ανέβω Μοναχά με το βλέμμα Στον επάνω τον κόσμο.
-Τάσος Δενέγρης
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
