YERALTI CEHENNEMİ

21. "KAYBOLUŞ"

21. BÖLÜM
           "KAYBOLUŞ"

Karların içinde uzanırken gökyüzüne bakmaya devam ediyordum. Amanda'nın sözleri zihnimin içine işlemişti. Ne yapmam gerektiği konusunda ise hiçbir fikrim yoktu.

Cevapsız çok fazla soru vardı ve hangisini çözümleyeceğim konusunda karar veremiyordum. Yanımda hissettiğim hareketlilikle başımı çevirdim.

Kuday öylece durmuş gökyüzüne bakarken benim duyacağım bir tonda mırıldandı.

"Benden bile sakladığın biri Hel..."

Derin bir nefes aldı. "Senin için fazlasıyla değerli olan biri..."

Uzandığım yerden kalkıp dizlerimi kendime doğru çektim. Beynimin içinde isyan eden düşünceler sesime yansımıştı.

"Hiçbir şey bilmiyorum Kuday!"

Sessizliğe gömülen ortamı aldırış etmeden mavi okyanusun derinliklerine bakmaya devam ettim. Aslında o derinlikte kaybolmayı diledim ama dileğimin gerçekleşmeyeceğinin farkındaydım. Derin bir iç çekip yüzümü sıvazladım.

"Daha kendi geçmişimi hatırlamazken bir başkasını nasıl hatırlayacağım."

Kuday yanıma yaklaşıp bedenimi kollarının arasına aldı. Sıkıca sardığı kollarına tutundum.

"Tüm bunlar bitecek mi," dedim yorgun bir sesle.

Omzumun üzerine dudaklarını bastırdı. "Bitecek Ruzenin."

Ama nasıl biteceğine dair kimsenin hiçbir fikri yoktu. Düşünmekten ve kafamın karışıklığından yorulmuştum. Kuday'ın kollarının arasından çıkıp ayağa kalktım.

Kuday oturduğu yerden durmuş bana bakıyordu. Tutması için elimi uzattım.

"Daha fazla bu bilinmezliği düşünmek istemiyorum Kuday. Bu konu hakkında artık bir şeyler yapmam lazım."

Kuday uzattığım elimi tutup ayağa kalktı. Rüzgardan savrulan saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırıp çenemi okşadı.

"Yapmam değil, yapmamız lazım diyecektin sanırım."

Gülümsedim. "Sanırım öyle diyecektim."

Elimi avucunun içine alıp kaleye doğru ilerledik. Yürürken tam olarak nereden başlayabiliriz diye düşünmeye çoktan başlamıştım. Daha fazla zaman kaybetmeyecektik. Bizden bir adım önde olan herkesi geri plana atmamız lazımdı.

Amanda'nın odasına girdiğimizde beklediğim gibi herkes oradaydı. Fenrir dahil herkesin gözlerinde oluşan bilinmezliği görebiliyordum. Bana zaman vermek için yeterince beklemişlerdi. Onlara bunu yapmaya hakkım yoktu. Hepsinin güvendiği biriydim. Kaçmanın çözüm olmadığını kendime defalarca hatırlatmama rağmen uygulamakta zorluk çekiyordum ve en ufak hatamda kaçıyordum. Şimdi kaçmayacaktım.

Kuday'ın elini bırakıp Amanda'nın karşısına geçtim.

"İlk önceliğimiz o kızıl saçlı kadını bulmak olacak. Bunun için tanıdığın ve güçlü bulduğun tüm büyücüleri toplamanı istiyorum Amanda."

Klantus araya girdi. "Bence ilk önceliğimiz senin ruhunu bağladığın kişiyi bulmak olmalı."

"Hayır," dedim kendimden emin bir sesle. "O her kimse onu kimsenin bile bulamayacağı ve zarar veremeyeceği bir yere saklamışımdır."