အပိုင်း(၂၀)
"အခုဒီမှာပဲ ကျွန်မတို့ တွေ့ကြတာပေါ့..."
"ဒေါက်...ဒေါက်..."
ဖိနပ်သံနဲ့အတူတစ်ခါတည်း ပြောလာတဲ့စကားသံကြောင့် အသံလာရာဘက်ကြည့်လိုက်တော့...
"ဟင်..."
"ဟာ..."
သျှန်ကတော့ ဘာမှမပြောဘဲ စိုက်သာကြည့်နေလျက်...
အက္ခရာကိုငေးကြည့်နေမိသည်။
ဒီအသံက ချာတိတ်ရဲ့အသံ၊ ချာတိတ်ရဲ့မျက်နှာ။
"ဆရာမလား..."
အနားကို တဖြည်းဖြည်းလျှောက်လာတဲ့ အက္ခရာကို အံဩရင်းမှ မေးလိုက်တဲ့ မမိုး...
"ဟုတ်ပါတယ်...အက္ခရာပါ"
ရလိုက်ရတဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့...ချာတိတ်ရဲ့ရနံ့...
"ဝါး...မထင်ထားဘူး ဆရာမက ဒီလိုအသက်ငယ်ငယ်လေးဖြစ်မယ်ဆိုတာ..."
"အဟင်း...ကျွန်မကို အသက်ကြီးကြီးထင်ထားကြတယ်ထင်ပါတယ်..."
"အဲ့လိုလဲ...မဟုတ်ပါဘူး"
သျှန်ကတော့ အခုထိ ပြောစရာစကားပျောက်ရှနေတဲ့သူလိုမျိုးအက္ခရာကိုသာငေးကြည့်နေသည်။
အက္ခရာက အနီရောင်ဂါဝန်အပါးလေးကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းကလည်း အနီရောင်သန်းနေသည်။
နေကာမျက်မှန်ကို တပ်ထားပြီး ဆံပင်တစ်ဖက်ကို နားကြားညှပ်ထားသည်။
ဒီနေ့အတွက် သူမရဲ့မျက်လုံးကိုမမြင်ရတာတောင် သူမက အရမ်းကိုလှနေပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အလှမျိုး။
"ဆရာမ ကျွန်မတို့ ဆုံဖူးလား..."
ရင်းနှီးတဲ့အငွေ့အသက်ကြောင့် မေးခွန်းမေးလာတဲ့ မဆွေ...
"ဘာလို့လဲ..."
"မဟုတ်ဘူး...ကျွန်မစိတ်ထဲ ရင်းနှီးသလိုပဲ"
"ကျွန်မနဲ့တွေ့ချင်နေလို့ဖြစ်မှာပါ..."
"ဪ..အဲ့လိုလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲနော်"
"စကားပြောရအောင်..."
သျှန်က ရုတ်တရက် သူမလက်ကိုဆွဲပြီး ခေါ်သွားတာကြောင့် လက်ကိုပြန်ပြီးစောင့်ရုန်းလိုက်သည်။
YOU ARE READING
ဦး (သို့) ပထမဆုံးရင်ခုန်မိသော/ဦး (သို႔) ပထမဆုံးရင္ခုန္မိေသာ
RomanceBoth Unicode & Zawgyi Zawgyi သမားတွေက အလယ်တစ်ဝက်ကစမှာပါ။ ရဲသွေးသစ်သျှန်+ အလွမ်းအက္ခရာ ဆွေမျိုးသားချင်းမရှိ မိသားစုမရှိ အားနည်းချက်မရှိတဲ့တစ်ဦးတည်းသော သူ! Zawgyi သမားေတြက အလယ္တစ္ဝက္ကစမွာပါ။ ရဲေသြးသစ္သွ်န္+ အလြမ္းအကၡရာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမရွိ မိသားစုမရွိ...
