Gözlerim kapalı, başım yumuşacık bir yastıkta uzanıyordum. Bunun ne kadar sürdüğünü ise bilmiyordum. Yavaş yavaş göz kapaklarımı araladığımda tebessümle yüzümü izleyen Aras, başım ise yumuşacık bir yastık sandığım bacaklarındaydı.
"Neredeyiz Aras?"
"Evinde."
"Sen nasıl geldin buraya peki?"
"Arabada uyuyakalmıştın, geldiğimizde de evde kimse yokmuş. Uyandırmaya kıyamadım... Zaten evde çalışan ablalardan biri de pek ilgiliydi beni görünce sorgulamadan içeri aldı, önceden tanıyor gibiydi yani sorun olmadı." deyince bahsettiği kişinin Sevgi abla olduğunu anlamıştım.
"Anladım. Annemler neredeymiş?"
"Bilmiyorum."
"Ne zamandan beri uyuyorum?"
"2-3 saat oldu."
"3 saat sende bu şekilde mi durdun?"
"Evet, çok güzeldi."
"Ya saçmalama Aras keşke uyandırsaydın beni, kendi evine bile gitmedin daha babanlar merak etmiştir."
"Önemi yok. Seni uyurken izlemeyi çok sevdim..."
"Delisin sen." deyip gülümsemiştim.
"Yorgun musun? Çabuk vardık mı?"
"Evet yoruldum ama hızlı geldim o yüzden birkaç saatte vardık."
"Uyusana biraz sen de."
"Nerede?"
"Burada, yanımda."
"Ciddi misin sen?"
"Evet neden bu kadar şaşırdın?" deyip güldüm.
"Olur olur uyurum tabii..."
"Uzan o zaman." dediğimde başımı Aras'ın bacaklarından kaldırıp yanıma uzanmasını için yer verdim. Uzanıp beni kendine çekti. Soğuk yatağım onunla sıcacık olmuştu. Ve o an aklıma böyle şeyler yaşayacağımı hayal bile etmediğim zamanlar, Aras'a söylediklerim geldi: Ben üşüyorum Aras, ısınabilmeme yardım et. Bul beni...
Beni bulmuştu. Hapsolduğum karanlığımda bulmuştu. Ve şimdi de üşüyen bedenimi ısıtmak için yardım ediyordu...
~Bu kısa ama hoş bölümle idare edin🥺
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÜZ KARANLIĞI
Teen Fiction"Ben üşüyorum Aras, ısınabilmeme yardım et. Bul beni..." Kendime güzel gelecek bulmam gerekiyor. Bunu sadece ben başarabilirim. Kimse için değil kendim için çünkü kimsenin gölgesi altında kalamam, bu bana kötü hissettiriyor, gerçekten kötü... Bugün...
