Supernatural War

Chapter 16

    Με το που έπεσα πάνω του δεν πέρασε ούτε ένα δευτερόλεπτο και με είχε πιάσει από τον λαιμό. Ένιωθα το αίμα μου να βράζει. Έχωσα τα νύχια μου βαθιά μέσα στο δέρμα του προσπαθώντας να πάρω τα χέρια του από πάνω μου. Μούγκρισε δυνατά και έφυγε από πάνω μου έτσι και εγώ βρήκα την ευκαιρία να του επιτεθώ ξανά και αυτή την φορά δεν του άφησα κανένα παραθυράκι να ξεφύγει. Τον χτύπησα με δύναμη στον τοίχο και η γροθιά μου τον χτύπησε με δύναμη στον πρόσωπο ενώ η άλλη στην κοιλιά. Διπλώθηκε στα δύο προσπαθώντας να αναπνεύσει αλλά εγώ τον χτύπησα πάλι στον τοίχο για να τον αποτελειώσω. 
      Αντιθέτως όμως εκείνος σηκώθηκε και πάλι όρθιος και με πλησίασε. Τα μάτια του με κοιτούσαν εξεταστικά λες και περίμενε να δει κάτι, αλλά προφανώς δεν έβρισκε τίποτα. Αρκετά τον άφησα να περιμένει, έτσι προσπάθησα να του ρίξω άλλη μία μπουνιά αλλά εκείνος άρπαξε το χέρι μου και χτυπώντας το με όλη του δύναμη πάνω στο γόνατο του έσπασε. 
       Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το ουρλιαχτό μου, καθώς ο πόνος ήταν τόσο έντονος που μου κόπησε η ανάσα.

«Συγνώμη για αυτό Margaret...» μου είπε και πιάνοντας το κεφάλι μου με το ένα χέρι το χτύπησε πάνω στο ξύλο του κρεβατιού.

     Ξύπνησα με την αίσθηση ότι πνιγόμουν, και ήταν αλήθεια. Ήμουν κάτω από το νερό. Προσπάθησα με νύχια και με δόντια, αλλά δεν μπόρεσα να κουνηθώ χιλιοστό λες και κάτι με κρατούσε κάτω από το νερό. Σταμάτησα να κουνιέμαι καθώς ήταν άσκοπο, δεν θα πήγαινα πουθενά. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα πάνω, δεν μπορούσα να καταλάβω που είμαι, σε μπανιέρα; σε κουτί; Δεν έχω ιδέα. Και έτσι ξαφνικά δύο χέρι με άρπαξαν μέσα από την μπανιέρα και άρχισα και πάλι να αναπνέω. Έτρεμα ολόκληρη από τον φόβο.

«Και τώρα η τελευταία δοκιμασία...» μουρμούρισε κάποιος από πάνω μου και ξαφνικά στεκόμουν όρθια σε ένα μαύρο δωμάτιο με τον Thomas μπροστά μου.

«Τι γίνεται;» τον ρώτησα προσπαθώντας να βγάλω μία άκρη, αλλά εκείνος απλά συνέχισε να με κοιτάει.

«Thomas!» του φώναξα αλλά εκείνος πάλι δεν αντέδρασε.

     Ένας υπόκοφος ήχος ακούστηκε και ξαφνικά ο Theo ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα, με αίμα να πλημμυρίζει το μπλουζάκι του.

«ΌΧΙ!» γρύλισα και έτρεξα κοντά του. Μα κάθε βήμα που έκανα προς το μέρος του όλο και περισσότερες σφαίρες τον χτυπούσαν. Σήκωσε για μία στιγμή το βλέμμα του και με κοίταξε.

«Συγνώμη..» του είπα και άρχισα να περαπατάω προς τα πίσω και πάλι. «Λυπάμαι..» του είπα καθώς τον έβλεπα να πεθαίνει. Ένιωθα τον πόνο στο στήθος μου να μεγαλώνει όλο και περισσότερο καθώς η ζωή χανόταν από μέσα του.