Broken Chains (Montemayor 2nd Generation |)

Chapter 5 ( Bitch)

Kapag transfere ka, famous ka. Lots of basher, haters, and ofcourse...an admirers won't missed the list.

Raphael is not a serious teacher at the University I attend. He was, just a replacement for a teacher who went abroad.

"Hi!" nilapag ni Michael ang frappe sa aking mesa. Tinitigan ko iyon at tinanggal ang aking eye glasses.

"Brainstorming?" he smiled. Umupo siya sa aking harapan. It's been one month.

Maganda naman ang mga pangyayari. I am taking my studies seriously, while my cousins has their own lives. Basta may pasok ay kanya kanya na kaming nagiging busy.

"What do you think? You just disturbed  me actually."

Ngumuso siya at tumango. "Oh, sorry for that. I will study too. Pwede ba dito?"

Tinitigan ko ang paligid. Lunch break ngayon, mayroon akong 30 minutes para sa exam mamaya.

"Sure. But wait.... Are you interested to me? Dahil  sa pagkaka alam ko, ang lalaking walang sadya sa babae ay hindi mangungulit at lapit ng lapit."

Kumamot siya sa kanyang batok. "Uh, yes. Gusto ko sanang manligaw sayo."

Tumaas ang kilay ko sa walang pasubali niyang pagtapat sa akin.

"Pwede ka namang' manligaw. But I am not up  for any relationships right now. Money before honey, you know."

Umawang ang labi niya. Umiwas ako at uminom sa frappe niyang binigay. Nanahimik na kami pagkatapos nun' ay sabay kaming pumasok sa room ng bumagsak ang hindi inaaasahang ulan.

Easy'ng easy ng exam at agad ko iyong natapos. It's been a week , since the last time I talk to him. Hindi na siya pumasok bilang teacher dito.

I understand, I know about their reputations. And why the hell I am thinking about him?

Pinilig ko ang ulo at nangalumbaba. Tumingin ako sa labas ng bintana at nakita ang mangilang ngilang dahon na basa sa ulan. Mabagsik ang ihip ng hangin kaya hindi na nag aircon dito sa loob at binuksan nalang ang iilang bintana.

Nang magsilabasan na ang mga studyante ay agad akong nagligpit ng mga gamit. Nakita ko pang tumingin si Michael sakin pero hindi ko na pinansin.

Nang lumabas ako ay nakaabang na agad ang driver ko sa gate ng  Unibersidad at binigyan ako ng payong.

Sakay ako ng aming BMW ng titigan ko ng mabuti ang aking cellphone. I frowned.

"Von, drop me to a restaurant." binigay ko kay Von ang address ng gusto kong puntahan.

~~~~

Naalala ko ito noon ang resto na ito. Inayos ko ang aking uniporme ng lumabas sa sasakyan. Agad na may pamilyar sakin na lalaki ang gumabay sakin patungo sa isang pribadong kwarto ng restaurant.

Huminga ako ng malalim ng tinanguan ako ni Jack. Si Jack na minsan ko na nakilala dahil sa pag imbita ni tita Frixxie sa kanya.

"Thank you." inayos ko ang aking buhok at binuksan ang pintuan. I like how cozy this restaurant. Nang buksan ko ay nakita ko agad si Raphael.

Tumaas ang kilay ko ng makita ang sugatan niyang labi. Maging ang  kanyang kamao ay may mga sugat pero may benda iyon.

This brute. I am here to eat not to be a nurse.

Pinatay niya ang sigarilyo ng makita ako. Nilagay ko ang aking bag sa lamesa at nakita ang mga pagkain sa mesa.

He really know my favorite foods.

"You can eat now. I know you are hungry."

Umupo ako sa upuan, binabalewala ang kanyang ayos ngayon. I mean, ayos niya...gulo gulo ang buhok, nakasimpleng black t shirt at jeans lang siya. I saw his arm full of veins.

"I can't stay longer. Magagalit si Dad."

Kung hindi lang masarap ‘tong pagkain na nasa harapan ko ay hindi na ako mag aaksaya pa ng oras dito.

He nodded.

Huminga ako ng malalim. I know all of this. Hindi dapat ganito. Hindi ko maintindihan ay kung bakit kailangang ako?

Yeah. I know deep inside me that, I like him so much. But I know his heart...belongs to my cousin.

I am just his favorite game, to play.

Nadala siya sa mga pamimilit at pang seseduce ko sa kanya noon. Dapat si Ruby iyon...kaso masyado akong naging mapusok. Pinilit ko ang hindi sakin.

"Why are you still doing this Raphael?" I asked. Nakahalukipkip siya.

"—We both know that , it's all about a hot night between us. Kahit na alam mong nasasaktan na ang pinsan ko. You love her but why are you still doing this?"

Uminom ako ng tubig. Bumabara na ang aking lalamunan. Alam kong' masyado akong straight forward na tao. But I need to...para mas maaga kong malaman. Mas maaga mahuhupa ang sakit na nararamdaman ko.

"I need to protect you Saphire." he seriously answer. The answer that still a riddle for me.

"I can protect myself Raphael. Or maybe.... you're doing this for a purpose?" naningkit ang mga mata ko.

Hindi pa nasesegunduhan ng sabihin ko iyon ay natanggap ko agad ang tawag ni Ruby. Tumagal ang titig ko sa cellphone ko.

"Yes couz?" I answer.

She paused for a while. "Uhm, who's with you?" garalgal ang boses niya.

"Sino sa inaakala mo Rubz? Ysmael or Raphael?"

Madiin ang titig sakin ni Raphael ng marinig niya iyon.

Two brothers fall inlove with my cousin huh?

"Raphael couz." mahina ang boses niya.

"He's with me." sabi ko na hindi winawalay ang tingin sa lalaking nasa aking harapan.

Unti unting nadudurog ang puso ko. That's why my parents want me away from him. It's because of my obsession for him. 

Tinapos ko na ang pagkain at inayos ang aking sarili. I took the band aid in my bag at nilapitan siya. He never bothered.

Hinawakan ko ang kanyang labi at nilagay doon ang band aid.

"Always take care of your self Raph. You know that I really hate you." because I hate myself for loving someone's not meant for me. "But always take care of yourself."

Seryoso ang mga titig niya sakin. Hinawakan ko ang kanyang mga kamay at nilagay sa aking mga pisngi.

I really need this for now.

Maybe tomorrow I will be fine. Magiging okay rin ako.

Babalik na ba ako sa US?

Nabasa ang kanyang kamay ng aking mga luha na kanyang ikinagulat.

"My cousin is really...lucky." I told him. I smiled to him.

All his concerns for me ,all of it..ay pabor lamang ni Ruby. Kasi mas inaalala ako ni Ruby. Ginagawa niya itong lahat para kay Ruby. Kahit na may nangyari na samin ni Raphael ,kahit na nasaktan ko ng sobra si Ruby ay ako parin ang inaalala nila.

I am the bitch , I am the villain here.

Mabilis kong' nilisan ang kwartong iyon na wala nang kahit anong bakas ng luha sa aking mukha.