Broken Chains (Montemayor 2nd Generation |)

Chapter 24

Hindi pa ako nakaka explore masyado sa Tagaytay but I must say, maraming maipagmamalaki ang Tagaytay. With it's cold weather and Pine Tress everywhere...It's like a paradise for me. Isa na doong na patunay ang probinsiya ni lola Magda.

My life is not that exciting. After all, it's boring. Let's just say that I was exposed to social events, my dad and mom's friends knew me but that was it.

Nothing's special to me.

Pakiramdam ko nga sunod sunod na pagsubok ang binabato sa akin ng tadhana. But here I am, in my silent battles. Na...hindi ko kailangan na maging maingay o umiyak para ipakita na nasasaktan ako. Kundi ang pananahimik at pananalangin ay sapat na para sa akin.

I can feel that my parents are having a problems. My cousin ; Ruby and I, are not in good terms because they are blaming me sa pagkawala ni Margo.

Yes, i am blaming myself too.

It feels like a bad dream for me. At aaminin ko man o sa hindi, alam ko sa sarili ko na sa tuwing kasama ko si Raphael ay kampante ang isip ko. Puwera sa puso kong' nagkukumahog.

He brought me to his penthouse around here in Tagaytay.

Sinuklay ko ang buhok gamit ang aking daliri ng pumasok kaming dalawa sa kanyang penthouse. Ito ang unang pagkakataon ko na pumasok dito.

My heart driving me nuts! Pero syempre, ayokong ipahalata iyon. Nakatayo ako sa likod ng sofa at tinititigan ang mga bagay na nasa sala ng naramdaman ang yakap niya.

I know he's huge pero mas napatunayan ko iyon lalo ng nakayakap na siya sakin at hinalikan ako sa tuktok ng aking ulo.

Akala ko mamamatay na ang kaninang apoy sa aking sistema ngunit ako ay nagkamali. Para sa akin ang kamay niyang nasa baywang ko at ang labi niyang humahalik sa aking buhok ay senswal.

"I'll cook something. Do what you want here." bulong niya at unti unti akong binitiwan.

Alam naming dalawa ang pangangailangan ng aming katawan ngunit alam niyang hindi pa ako nakakain.

Sa kabilang banda ay mas pinili ko na isa isahin ang iilang naka kwadro na larawan na nakadikit sa dingding. His sala is not that welcoming, instead, it's some kind of dark and hideous.

Madilim ngunit malinaw sa akin kung sino ang nasa malaking larawan.

Sa larawan ay ako. Hindi ko alam kung paano niya nagawa ngunit tandan ko na noong nasa isang event kami ni dad at nakamalinis na puyod ang aking buhok. Nakaputing silky dress ako at maliban sa aking maliit na pearl na kwintas ay wala nang kolorete sa aking katawan.

Isang nakaw na litrato.

Malakas ang kabog ng dibdib ko lalo na ng makita ang isang sulat sa ilalim.

"My Home"

"Damn." I cursed under my breath. Sobra ang kalabog ng aking dibdib at tinitigan ang isa pang litrato.

Mas lalo akong nagulat dahil si Raphael iyon na hawak sa ulo ang isang....malaking black panther!

What the heck?

Is that his fucking pet?! It's really horrifying dahil kung ako lang ay matatakot ako sadya sa ganoong hayop ngunit si Raphael ay hindi! Nakadapa ang itim na panther habang nakahawak si Raphael sa ulo nito at nakahubad-baro. Walang bahid na takot sa kanya ngunit kalamigan.

Napalunok ako at umalis doon. Tinungo ko ang kusina at nakita na busy siya sa pagluto ng pagkain.

"I prepared vegetable salad for you." aniya na tila ba alam na nakamasid ako sa kanya.