Broken Chains (Montemayor 2nd Generation |)

Chapter 29(LAST TEASER)

Kumain kami ng araw na iyon lalo na at nagluto si tita Zandria. Hindi ko pa nakikita si Emerald. Sa mga oras na ito ay hindi ko na alam ang gagawin at halos ayokong magsalita.

That night, halos hindi ako makatulog. I wanted to visit mommy, ngunit sabi ni tita Frixxie ay humihingi si mommy ng oras. Sabi ni tita, ayaw ni mommy na humarap sakin na nasa sitwasyon siya ngayon ng pagkalugmok.

Si mommy noon pa man ay hindi ko nakitaan ng kahinaan. Kaya siguro ngayon, ayaw niyang makita ko ang kalagayan niya. Si Nathan, ay hindi rin umuwi. Sa sobrang daming emosyon na sumisiksik sa dibdib ko ay nagiging manhid ang aking pakiramdam.

Inisip ko ang mga oras dati na nandito ako sa mansion at magkasama kami ni daddy.

I should have hugged him tighter and longer the last time I saw him. Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari hindi na sana ako umalis dito. Na sana alam ko ang lahat at nandito ako kasama nila.

Si daddy na nahahawakan ko noon ngayon ay hindi na magpakailanman ay nanunuot sa dibdib ko ang sakit.

Si tito Marco, my dad's bestfriend ay kitang kita ko kung gaano siya kalungkot. Namumula ang kanyang mga mata at ang kamay ay may mga bahid ng dugo. I've heard he fight with dad. He did everything he can but in the end... love prevails. Pagmamahal sa una at hanggang sa huli ang namayani sa puso ni daddy.

Gusto kong umiyak na ginusto ni daddy na mamatay nalang kaysa may mangyaring masama kay mommy at Nathan. In the beginning, he spares me.  Ginusto niyang wala akong alam at ligtas.

He never think twice to chose his death to let mom survive. He chose death with someone he would loathe forever.

He was selfless. He always thinks of our safety than his. He always did.

Gumising ako isang umaga at tanging gatas lang ang bitbit ko papunta sa mesang nilagay namin ligtas na bahagi ng bahay. Doon nilagay ang abo ni daddy.

We decided to keep his urn.

At pakiramdam ko simula ng nawala si dad ang bakod ng aking tiwala ay mas lalong naging mataas at matibay. I think, hindi ko na kayang magtiwala muli sa isang tao. Dahil alam ko na darating ang araw na mawawala siya at ang mga pangako.

Hawak ko ang gitara ni mommy. It's a combination color of blue and silver na gitara. Kumikinang kinang ang iilang silver dahil ang alam ko ay tunay na diamond ang mga ito. Pinasadya ito ni daddy para kay mommy.

Noong bata pa ako ay madalas akong kantahan ni mommy. At ngayon nasa akin ang gitarang ito sa harapan ni daddy.

I touched the dark blue urn.

"Sorry dad, M-Mommy can't make it today. S-So....I'll be the one will sing for you."

Uminit ang aking mga mata habang nakatitig doon.

I started to strum...

I imagined his handsome face, and drunken eyes. How attractive he was.

Mamahalin ka namin dad kahit nandiyan kana.

"When the rain is blowing in your face
and the whole world is on your case.I can offer you a warm embrace."

"To make you feel my love."

I smiled. Yes dad. We'll make you feel our love for you in your parallel time. Because you left too soon and I wasn't done loving you yet.

Bumuhos ang luha ko. "I think, I will miss you forever. And life went on, but it was not the same a-anymore."

"When the evening shadows and the stars appears. And there is no one there to dry your tears."

I wish, there will be someone who can dry your tears dad. But we are fine so don't be sad.

"I could hold you for a million years. To make you feel my love." 

Tinitigan ko ang gitarang hawak ko na bigay ni daddy kay mommy.

"I know you haven't made your mind up yet. But I would never do you wrong. I've known it from the moment that we've met. No doubt in my mind where you belong."

I still remember when my mom told me, dad was so happy when I was born. He said, he finally met his angel. That I belong here.

Hindi ko na pala namalayan ang luha sa aking mga mata. In trembling hands, I put down the guitar and hugged dad's urn.

"Why dad? B-Bakit ang selfless mo?" I kept on crying endlessly. At the moment, I feel someone hugged me from behind.

That soft smell.

"M-Mommy..."

Nilingon ko si mommy na maputla at namumula ang mga mata. Nakita ko na kakaalis lang ng katulong na siguro ay naghatid sa kanya dito. Hindi rin nakaligtas sa akin ang umiiyak na katulong namin bago ito umalis.

My beautiful mom.

Nakaupo ako sa upuan at niyakap ko siya habang hawak ko kung nasaan si dad. Hinaplos niya rin iyon at ramdam ko ang panginginig niya.

Now, I remember, there will be someone who can wipe daddy's tears. Our angel. Our little unborn baby.

"He's okay. He will be okay." she said. "His last words."

Pumikit ako ng mariin at niyakap lalo si mommy. Hindi ko kayang pakinggan ang sinasabi ni mommy. Ramdam ko sa boses niya ang paghinagpis.

"Y-You think mom?"

Mommy nodded. "I always think and still search for him in the sunrise."

I bit my lip. My mom words hit me so much. Her words were deep and I understand how painful all of this for her.

"Perhaps, I'll find him." she added. "He still live in the silences between my thoughts." naramdaman ko ang pagpatak ng kanyang luha.

"We will see each other again. If not in this life, then in another."

I nodded trying to comfort her eventhough I felt I was dying at this moment.

We stopped when I saw a shadow behind us. Nang titigan ko iyon ay hindi na ako nagulat ng makita na nandoon si tito Damon; nakaawang ang mga labi bago tumingala at napalunok- suppressing his emotions.

Habang si mommy ay tila walang ibang mundo kundi ang urn ni daddy sa mga kamay niya. Sa likod ni tito Damon ay si tita Zandria na tahimik at malumanay na nakatitig sa amin.

____

Authors note// This book will be available on my VIP only. I skipped the chapter 28.

If you want to be part of my VIP to read the advance chapters of my books, please message me on my facebook account. 200php membership. Link below. If you can't access the link, search my name (Frezbae Montemayor) Do introduce yourself para replyan kita. Thankiss.

https://www.facebook.com/frezbae.montemayor.9?mibextid=ZbWKwL