Ik heb het gehaald!
Met men hand op de wond gedrukt duw ik me van Minho af en val naast hem op de grond.
Minho ging recht zitten en keek me bezorgt aan .
"Mag ik is kijken naar je wond?"
Minho duwde men hand van de wond.
"Het bloeden moet gestopt worden."
Hij trok zijn vest uit en bond die rond men buik.
"Dat moet het wel even houden"
Hij ging rechtstaan en keek op zijn horloge.
"De muren gaan over een uur open als we goed doorwandelen zijn we daar over een klein uurtje."
"Minho?"
"Wat is er?"
"Zou Alby daar nog hangen?"
"Hoe sneller we vertrekken hoe sneller we het te weten komen."
Ik knikte.
"Kan je me eerst recht helpen ?"
*****
Het was nu gaan schemeren zodat je beter kon zien. Al heel de weg was Minho stil.
Waarschijnlijk voelde hij zich schuldig dat hij een meisje alleen heeft achter gelaten in een levensgevaarlijke labyrint.
"Gaat het nog Melanie?" Vroeg Minho na een lange stilte.
"Nee men buik het doet pijn."
"Moet ik je dragen ?" Vroeg hij.
"Als dat gaat."
Zonder nog iets te zeggen tilde hij me op en liep verder.
Het zachtjes heen en weer wiegen was rustgevend maar tegelijk ook pijnlijk in men buik. Ik sloot men ogen en negeerde de pijn.
"Niet inslaap vallen hé , dan ben ik bang dat je nooit meer wakker word." Zei Minho.
Ik opende de men ogen en keek Minho aan.
"Denk je dat ik ga doodbloeden?"
"Nou ja , je hebt al best veel bloed verloren , als we niet snel bij de med-jackerds zijn dan..."
"Het is al een wonder dat we nog leven." Onderbrak ik hem.
Minho knikte.
****
Ik voelde me heel duizelig en had zin om men ogen dicht te doen, Minho had misschien wel gelijk dan word ik misschien niet meer wakker.
"Ik begin armpijn te krijgen laten we even stoppen." Stelde Minho voor.
Hij zette mij tegen de muur en ging tegen over mij zitten.
Minho zag er moe en uitgeput uit , hij staarde naar de grond.
"Hoelang moeten we nog lopen ?" Vroeg ik.
"Ongeveer nog een halfuurtje." Zuchtte Minho.
"Lukt het dan nog wel om me te dragen?"
Nu keek hij mij aan en schudde zijn hoofd.
"Lukt het jou om zelf te lopen?"
"Trek me recht dan zullen we zien."
Minho hielp me met rechtstaan , ik wou men been vooruit zetten maar zakte meteen op de grond van de pijn.
Ik schudde men hoofd.
"Dit gaat niet werken."
Minho zuchtte "Wat nu ? Ik kan je moeilijk hier achterlaten."
"Dat is toch de enigste oplossing vrees ik."
"Nee dat kan ik echt niet doen, wat als er een griever je te pakken krijgt?" Wierp Minho tegen.
"Ga gewoon naar de deuren , zeg dat ik hier nog zit en dat ze me moeten komen helpen."
"En wat als je hier doodbloed ?" Vroeg Minho bezorgd.
"Dan zorg je ervoor dat ik een mooie begrafenis heb, vertrek nu."
"Maar..." Protesteerde hij.
"Ga nu !"
Met tegenzin draaide hij om en liep weg.
Pijn.
Als de griever nog dieper had geraakt was ik nu zeker dood.
Dat was misschien zelfs beter geweest dan hier te liggen doodbloeden.
Snel duwde ik die gedachte weg, ik sloot men ogen en hoopte dat de pijn snel zou weggaan.
Na een lange tijd overviel de duisternis mij.
Of dit was het einde of ik viel in slaap.
Gelukkig was de pijn weg....
