"Wat bedoel je?" Vroeg ik angstig.
"Verdomme!"
Hij greep me met mijn shirt vast en duwde me tegen de muur.
"Niemand heeft ooit een nacht overleefd in dit klunkige maze! En jij gaat efjes stoer doen en loopt binnen zonder na te denken!"
Minho liet me los en ging tegen de muur zitten met zijn handen in zijn haar.
Ik ging nu naast Alby zitten, hij had een bult op zijn voorhoofd en er kwam bloed uit.
"Wat is er met hem gebeurt?"
"Hij is gestoken."
"En wat is er met zijn hoofd?"
Hij keek me aan , je zag in zijn ogen dat hij zich schuldig voelde.
"Ik moest doen wat ik moest doen."
Nu werd het akelig stil.
"We moeten hier weg" zei ik.
Minho stemde mee in en stond al op om weg te gaan.
"Wacht Minho! We kunnen Alby hier niet achterlaten."
Minho liet een sarcastisch lachje horen.
"Waar in godsnaam ga jij hem leggen? Er zijn hier alleen maar muren met klimop. En het is toch al te laat hij gaat het zeker niet halen en wij ook niet."
Ik begon te glimlachen , Minho bracht me net op een super idee.
"Wat sta jij daar de grijnzen? We kunnen elk moment doodgaan. Besef je dat wel?"
Ik duwde Minho opzij en wees naar de muur.
"De klimop sjakkel ,de klimop!"
"Wat is daar mee?"
Ik zuchtte.
"We kunnen hem in de klimop hangen "
***
Het duurde eeuwig tegen dat Alby eindelijk in de klimop hing, die jongen was zwaar!
Ik ging op de grond zitten om op adem de komen. Maar de rust werd al snel verpest door een akelig geluid. Het was een ijzige gil , het had niks menselijk. Ik kreeg rillingen over men rug.
Ook al wist ik het antwoord vroeg ik wat het was.
"Was dat een griever ?"
Minho knikte.
Ik keek snel naar boven naar Alby en beseft dat hij 2 meter naar beneden was gezakt.
"Minho! Alby is naar beneden gezakt, we moeten hem terug omhoog trekken want anders kunnen die grievers erbij."
Met die woorden maakte ik snel de knoop los van de klimop en begon eraan te trekken. Minho kwam snel meehelpen.
Weer een ijzige gil maar dan dichterbij.
"Minho" siste ik. "Nog maar een paar centimeter"
"Het spijt me" fluisterde Minho in men oor.
Hij liet de klimop los en ging ervandoor.
Omdat Minho los liet verloor ik grip en viel op de grond, de klimop waar Alby aan hangt sleurde me met zich mee. Ik kwam helemaal onder de klimop planten te liggen.
Ik knoopte snel de klimop vast en wou net onder de klimop weg gaan toen ik geluid hoorde. Ik bleef abrupt liggen.
-tik-tik-tik-tik-
Het was een griever, zeker weten!
Ik bleef liggen tot het getik weg was, maar het werd alleen maar luider.
Glurend keek ik door de klimop en schrok. De griever kwam voorbij rollen.
Ijzige rillingen liepen over men rug.
Na een tijdje was het geluid weggestorven en kwam ik onder de klimop vandaan.
Wat moest ik nu doen? Minho is weg en ik ken de weg hier niet.
Er kwam een steentje tegen mijn hoofd terecht, het kwam zeker van boven. Snel keek ik naar boven. Er was niks te zien. Ik moet hier weg! Ik lette er helemaal niet op waar ik naartoe ging ik liep gewoon maar. Al snel kwam ik op een dood einde terecht.
Ik draaide om en wou verder lopen maar bleef meteen stilstaan.
Een griever.
Ik zat vast. Dus dit is het einde? Naar mijn gevoel heb ik maar geleefd van het moment dat ik hier aankwam tot nu , want ik heb totaal geen idee wat er daarvoor allemaal is gebeurt.
Die griever kwam langzaam op mij af , hij was zeker nog 60meter bij me vandaan. Ik moest iets doen , ik kan moeilijk hier blijven staan en wachtten tot hij bij mij is en me aan repen snijd met zijn angstaanjagende armen met scherpe dingen aan.
De ademhaling van de griever maakt me nerveus , het klonk als een gorgelend gepiep.
De griever was nu al dichterbij , nu moest ik echt in actie komen .
Ik loop recht op de griever af . 40meter....20meter...
De griever begon nu ook naar mij te lopen met zijn gevaarlijke armen naar mij gericht klaar om me raken.
10meter...5meter.
Zo snel als ik kan spring ik naar rechts en de griever zoeft voorbij , een van zijn messen glijd over men arm.
Snel draai ik me om en begin te lopen zonder te weten waar ik naartoe ga.
De griever kwam al terug achter mij aan en haalde uit met zijn armen.
Ik kon ze net ontwijken.
Ik ging links en daarna rechts en bleef dat maar herhalen.
De griever was nu dichter bij en haalde uit. Hij stak in mijn arm en been.
Ik schreeuwde het uit van frustratie. Hij had diep geraakt.
Er gierde adrenaline door men lijf.
Ik kwam in een doodlopende gang maar op het einde stond er een muur dat veel lager was dan de andere , er stond zelf een rotsblok waardoor ik gemakkelijk op de kleine muur kon klimmen. Snel sprong ik op de muur , de griever raakte me nu in men schouder. Snel duwde ik me op en begon over de muur te rennen.
Ik klom over allemaal muren , de griever raakte nu wat achterop.
Ik moest absurd moest blijven staan, hier was het einde. Als ik verder had gelopen was ik naar beneden gevallen en was ik terug in de gang waar ik op de muur had geklommen. Snel herstelde ik men evenwicht en draaide me om om terug te rennen , maar de griever versperde de weg. Ik keerde de griever men rug toe en rende naar de rand toe en sprong. Even vloog ik in de lucht met een klap kwam ik tegen een muur terecht. Snel pakte ik de klimop vast , het deed verschrikkelijk pijn aan men handen.
Ik begon naar boven te klimmen maar de griever was nu ook gesprongen en kwam boven mij terecht. Ik keek hem aan , er kwam een arm uit zijn zompig vlees met daar aan een naald. Dat moest vast de naald zijn waarmee je 'de verandering' doormaakt.
Hij haalde ermee uit, de naald steekt rakelings langs mijn hoofd in de klimop.
De griever wilt nogeens uithalen maar de klimop komt los door zijn gewicht.
Hij probeert terug een houvast te vinden maar faalt daarin. Hij valt naar beneden en neemt mij mee in zijn val. Met een smak kom ik op één van de messen van de griever.
Ik gil het uit, het mes zit in men buik.
Ik duw me recht en druk men hand op de wond. Snel kruip ik weg van de griever die vastzit in de klimop. Ik duw ik me recht maar zak meteen op de grond van de pijn.
De griever begint los te geraken.
Nu is het het echt einde.
"Melanie!"
Het is Minho.
Hij staat vol met schrammen en is helemaal bezweet. Maar hij is niet ernstig gewond.
"We moeten hier weg! Kom!" Hij trekt me recht en begint te lopen.
Ik gil het uit van de pijn.
"hou vol ! Er is hier vlak bij een muur dat gaat sluiten we moeten erdoor."
Na ene twee keer links af te slaan zijn we bij een muur dat aan het sluiten is , Minho laat me los en loopt erdoor. De opening is nog groot.
Ik blijf even staan voor op adem te komen.
"Melanie kom snel! De griever kan daar elk moment zijn!!"
Ik hoor de griever al afkomen. Traag begin ik te strompelen door de sluitende muren. Ik kan echt niet meer , het is zelfs onmenselijk. De pijn is gewoon verschrikkelijk.
Ik ben al in de helft.
"Melanie achter je !"
Snel kijk ik achter mij , de griever heeft nu al de sluitende muren bereikt.
Ik begin nu sneller te lopen.
Nog maar een paar meter en dan ben ik mij Minho, de muren zijn nu al bijna dicht en de griever heeft veel moeite om te lopen.
Snel zet ik me nog af en val op Minho.
