POV MELANIE
"IEDEREEN VERSTOPPEN!" Roept Gally boven het geschreeuw van de grievers uit. Iedereen splitst op, iedereen rent naar verschillende plekken.
"MELANIE LOPEN!" Schreeuwt Minho, hij trekt mij pijnlijk mee.
Ik heb moeite om hem bij te houden.
We rennen richting de vergaderzaal. Helemaal buiten adem gaan ik en Minho de vergaderzaal binnen. Bijna alle Gladers zitten hier, iedereen is super bang. Ik hoor zelfs sommige jongens huilen.
Het geluid van de grievers komen dichterbij, ze wandelen rond de vergaderzaal. Niemand durft te bewegen of wat te zeggen, het is muisstil.
Ik voel het strijken van Minho zijn adem in mijn nek. Het kalmeert me, ik kruip stilletjes dichter tegen hem aan. Minho legt zijn arm om mij heen en zo blijven we afwachten.
"Ik ga even aan Newt iets vragen, ik ben zo terug" Fluisterd Minho zachtjes in mijn oor. Ik knik.
Minho sluipt stilletjes naar Newt die verderop onrustig in elkaar gedoken zit. Als ik rond mij kijk besef ik dat Gally niet tussen de jongens staat. Ik hoop vurig dat hij is vermoord door de grievers.
Ik verschiet als opeens het dak van de vergaderzaal instort, een griever is op het dak gesprongen. Er vallen allemaal houten stokken en planken naar beneden. Ik wil net weglopen maar er valt een houten balk op mijn been.
Shit! Ik zit klem. "MINHO!" roep ik door het geschreeuw van de grievers heen.
"MELANIE?!" Roept Minho angstig. "Ik zit klem" zeg ik wanhopig.
"Ik kom eraan, hou vol!" zegt hij bezorgt.
Minho komt struikelend over hout naar mij toe. Als hij er bijna is grijpt een griever mij bij mijn middel en trekt mij naar boven en sleurt me uit de kapotte vergaderzaal. Ik begin hard tegen te stribbelen maar de griever lost zijn grip niet.
Als ik besef dat ik geen kans maak, ontspan ik mij en laat me maar hangen. De griever tild me hoog op en gooit me door de lucht, geschrokken begin ik te gillen. Ik kom met mijn hoofd hard tegen de grond.
Kreunend wrijf ik over mijn hoofd, zwarte vlekken komen voor mijn ogen en ik hoor een luide piep in mijn oren die het al geluid rondom mij overstemd. Roerloos blijf stil ik liggen.
POV TERESA
Geschrokken doe ik een paar stappen achteruit, moet ik vechten met Melanie? Moet ik haar vermoorden? Dat zou ik nooit kunnen.
Terwijl ze dichterbij komt blijf ik ongelovig naar haar staren. Zou ze echt uithalen met haar zwaard?
Melanie mindert vaart en uiteindelijk blijft ze op een paar meter afstand staan.
"Vecht met mij." Zegt ze. Ik schud mijn hoofd. "Waarom wil je dat ik met je vecht?". "Omdat ik dat wil!" schreeuwt ze geïrriteerd. "Genoeg gepraat, nu gaan we vechten." Terwijl ze dat zegt, pakt ze een dolk van haar riem en gooit die richting mij. Het mes zoeft langs mijn oor, en het mist me maar net. Ongelovig kijk ik haar aan, ze heeft een grote grijns op haar gezicht. Het lijkt wel een wild beest dat op het punt staat om haar prooi te verslinden.
Vastberaden kom ik in actie, ik sprint naar Melanie en begin uit te halen met mijn zwaard. Een gefrustreerde gil verklaart dat ik haar heb geraakt.
Melanie geeft mij een elleboog stoot recht in mijn gezicht, verward wankel ik achteruit. Ze maakt er gebruik van dat ik even niet oplet en geeft mij een harde duw. Ik val pijnlijk op mijn rug, en mijn zwaard glipt uit mijn handen.
Melanie komt op mij zitten en duwt haar scherp zwaard tegen mijn keel.
"Nog een laatste wens?" Grijnst ze.
---------------------------------------------------------------------------------------------
Sorry dat het zolang duurde! Ik heb namelijk een moeilijk weekend achter de rug....
Ik weet dat het kort is maar ik beloof dat het volgend hoofdstukje langer gaat zijn :)
Xxx-jes
