I hate you, I love you [Complete]

🔥37🔥

Unicode;

ဆေးရုံဝင်းရှေ့ အရှိန်ပြင်းစွာထိုးရပ်လာသော ကားသည် တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် အရင်ဆုံးမြင်လိုက်ရသည်ကသွေးစက်များ......။

"ဆရာဝန်တွေ.....ဘယ်သူရှိလဲ၊ရှိသမျှဆရာဝန်အကုန်ခေါ်ခဲ့....မြန်မြန်!"

ကြီးကောင်ကြီးမားနှင့်ပျော့ခွေနေသော ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုကို ပွေ့ဖက်ထားရင်း အားမလိုအားမရအသံကုန်အော်ဟစ်နေသော နုနုငယ်ငယ်ကောင်လေးသည် သူ့တကိုယ်လုံးလဲ သွေးတွေရွှဲနစ်နေကာ အပိုဆောင်းသည့်အနေနှင့် မျက်ရည်တွေလဲကျဆင်းနေခဲ့သည်။

သူ့ရဲ့စိတ်စောမှုကြောင့် ခဏအကြာဆရာဝန်တွေအနားရောက်လာကြကာ လူနာအားသေချာစစ်ဆေးကြည့်ရှူရင်း ချက်ချင်းခွဲခန်းထဲဝင်ဖို့ပြင်လေသည်။

"သွေးထွက်လွန်ထားတယ်....ဆရာမ သွေးအိတ်တွေပြင်ထားပါ၊ အားတဲ့ခွဲစိတ်ခန်းချက်ချင်းကြည့်ပြီးတခါထဲပြင်ဆင်ထားပေး..."

"ဟုတ်ကဲ့ ဒေါက်တာ"

ညွှန်ကြားမှုကိုခံယူပြီး ဆရာမလေးတစ်ယောက် ဆေးရုံထဲအပြေးလေးဝင်သွားသည်။

လူနာသည်အသိရှိနေသေးသည်။
ဒီလောက်များပြားတဲ့ဒဏ်ရာတွေနဲ့ ဒီလိုသွေးထွက်လွန်ထားပုံမျိုးဆို
အခုချိန်သတိလစ်နေလောက်ပြီဆိုတာ ဆရာဝန်ပီပီသိသည်မို့ ဒီလူနာအသိစိတ်လွတ်မသွားသေးသည်မှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုစောင့်နေခြင်းဆိုလျှင် ထိုတစ်စုံတစ်ယောက်နှင့်တွေ့ပြီးလျှင်.....

"Vital... ?"

"မငြိမ်ဘူး ဒေါက်တာ၊ကြည့်ရတာခက်ခဲမဲ့ပုံပဲ"

"ဒီမှာ..."

ထယ်ယောင်းကညွှန်ကြားမှုပေးနေသည့် ဆရာဝန်၏လက်အားလှမ်းဆွဲလိုက်ကာ

"ဘယ်လောက်ခက်ခဲခက်ခဲ.....ရအောင်ကယ်"

မျက်ရည်တွေသွေးတွေနှင့်ရောပြွမ်းနေသောမျက်နှာကလူနာနှင့်မှားရလောက်အောင်ဖြစ်နေကာ ရဲရဲနီနေသောမျက်ဝန်းနက်နက်တွေသည် သိပ်ကိုဝမ်းနည်းဖွယ်ကောင်းနေလျက်....

"အတတ်နိုင်ဆုံး ရအောင်ကယ်မှာပါ"

ထိုအခါမှပင် နှာခေါင်းထိပ်မှာမှဲ့နက်ကလေးတစ်လုံးရှိသည့်ထိုလူငယ်လေးက ဆွဲထားသောဆရာဝန်လက်ကိုလွှတ်ပေးလေသည်။