Waves Of Pain ( High school series)

Chapter 34

"M-ma-

"Levi?" Nagising ako dahil sa init at pawis na nararamdaman ko at tumingin kay lola na mapupungay ang mata na natitig na titig sakin.Dali dali kong syang yinakap at isang malakas na buntong hininga ang pinakawalan ko ng yakapin nya ako.

Pumikit ako ng maramdaman ko ang haplos nya sa bawat hibla ng aking buhok.

"Ayus na lang levi-nandito si lola?" Sa mahinahon nyang sambit.

"Lo-lola bagsak po ak-ako si mama ma-magagalit sa-"

"Shss ayus lang walang mananakit sayo-ayus lang yun basta nag-aral ka ng mabuti at ayus ka walang kaso sakin yu-yun apo?" Sabay kalas sa aking magkakayakap.

"S-si ma-"

"A-apo matagal na yun wag mong ikulong ang sarili mo sa nakaraan dahil hindi na iyon mangyayari nan-nandito ka sakin at wala si mama mo dito?" Hinamplos nya ang aking kamay pero luminga ako sa paligid ng silid at sa aking gilid pero nagulat ako ng hawakan ni lola ang mukha ko at hiharap sa kanya na may lungkot na mga mata at pagod na mukha.

"Na-nasan na sya la-"

"A-apo please na-naman wag ganito ako ang nahihirap-"

"La-la si ma-mama-"

"LEVI?"

Ganun nalang ang aking magkagulat at pag-awang ng labi dahil sa sigaw ni lola kaya napatitig ako sa kanya at unti unting bumuhos ang aking luha at yinakap sya ng mahigpit.

"La-lol-"

"Shss ayus na lahat?"

Tumango tango lang ako habang naghahagulgol sa kanyang balikat. At pinunas ang aking mukha na basa na basa dahil sa luha.

Bumangon ako at sumunod kay lola palabas ng aking kwarto at naglakad na parang wala lang.Kahit hindi ko maalala kung pano ako nakauwi kung iisipin ko pa iyon lalo lang sasakit ang aking ulo at baka mag iba na naman ang mangyari sakin.

Nagulat ako ng bigla nalang yumakap si Klein sa aking baywang kaya natawa ako, pati si lola ay napalingon na samin at umiling nalang at ngumiti sakin.

"A-ate are you ok now?" Tumango naman ako doon at ginulo nalang ang buhok nya at humakbang pero sumunod parin sya.

I didn't leave the house and just stayed in in my room to study hard for exam tomorrow. I need to focus study more for my grade.Pero hindi ko maiwasan minsan matulala nalang at tumingin nalang sa bintana sa aking harap kung saan nakikita ang view ng dagat.

Hinilot ko ang aking sentido at umiling nalang at pinagpatuloy ang aking magsusulat ng reveiwer para sa exam. I don't remember what happen to me kahapon dahil pagkagising ko nasa bahay na ako.

Ano kaya naging reaksyon ng mga kaklase ko dahil sa pag iyak ko, hinugasan kaya nila ako baka pinagtsitsimisan na ako dahil doon.

Dahil lang sa grade umiyak ka na hindi ko parin maiwasan yun kapag nakikita ko ang aking resulta sa bawat aral ko natatakot ako sa kihinatnat dahil doon. Hindi ko maiwasan na matakot.

Alam na kaya ni ry iyon baka anong isipin nya sakin na masyado akong mababaw dahil lang sa aking pag-iyak.

I will never forget what happened in my past.I'm afraid to go down, I always want to be come first not to be brag,to reduce the pain i feel. Iyong ang malaking pag-asa ko para mapansin ako at ma appreciate ni mama and papa. Pero kahit ako ang nauuna sa klase i feel that parang wala lang ako.

Kahit anong tama ang gawin ko mas naalala nila lagi ang kamalian ko. Pano naman yung nagawa kong tama isang segundo lang tapos wala na makakalimutan na but the mistake even a few years later or you are gone they still remember pero ang nagawa mong tama parang hangin lang na dumaan.