Multimedia:Umut
"Bence hiçbişey yapmayalım ben aç bile kalırım ama zehirlenmek istemiyorum." dedim, odaya çıkacağım sırada Umut bileğimden tuttu.
"Gel buraya." dedi.
"Zehirlenmeyi çok mu istiyorsun git ilacını iç." dedim.
"Ne ilacı?" diye sorduğunda kaşları kalktı.
"Fare ilacı." dedim ve gülmeye başladım. Onun gülmediğini görünce,
"Komik değil miydi?" diye sordum. Başını iki yana sallayınca çekiştirmeye başladı. Bileğimden ne istediğini çözmüş değildim.
Mutfağa girdiğimde buzdolabını açtım ve içindekilere baktım.
"Bence eve gidelim hadi ben hazırım." dedim.
"Bugün burdayız ufaklık." dedi.
Ben mi ufaklığım ben ufaklık? Tamam boyum 1.70 ve onunki 1.90olunca yanında bacağı gibi kalıyordum.
"Ufaklık?" diye sordum.
"Gitmeyeceğimizi söylediğime değilde ufaklık dediğime mi takıldın?" diye sordu.
"Neden bugün evime gidemiyor muşum?" diye sordum.
"Hatice hanımın kız kardeşi rahatsızlanmış ona gitti bende seni evde tek bırakamayacağıma göre burdasın." dedi ve önündeki domatesi doğramaya başladı.
"Neden beni koruyorsun?" dediğimde domates kestiği eli durdu ve bana baktı. Nolur öyle bakma diyesim geldi içimden ama diyemedim.
"Boşver." dedi. Sadece kısacık bi cevap. Bir kızı boşyere koruyamazsın ki?
Buzdolabından iki tane biber çıkardım ve yıkadım. Tam odaya gitcektim ki Umut'un "Nereye?" diye sormasıyla olduğum yerde durdum.
"Çişe." dedim
"Yemezler gel buraya." dedi ve bende kapıya yaslandım.
"Ama nolur ya biberleri yıkadım yetmez mi?" dedim.
"Hayır." dedi. Ve yemeği yapmaya başladığında ben de sofrayı hazırladım. Yemeğimizi sessiz sedasız yedik. Arada Umut'un bana bakışlarını yakalıyordum.
Bulaşıkları makineye attıktan sonra odaya çıktım ve giysi dolabını açtım full erkek kıyafetleri vardı. Bi tane t-short bide eşofman aldım her ne kadar çuval gibi olsada çok güzel kokuyordu. Yorganı açıp yatakta öylece duruyordum. Işığı kapatıp kapatmamak arasında gidiyordum, yatağımın başucunda gece lambası vardı fakat burda yoktu. Öylece düşünürken Umut içeri girdi.
"Uyuyacak mısın?" dedi.
"Evet." dedim. Odadan çıktı ve geri dönüp" pardon" diyip lambayı kapattı.
"Kapatma!" diye bağırdım.
Lambayı geri açıp yanıma geldi.
"Noldu?"
"Karanlık fobim var kapatma." dedim sakin bir ses tonuyla.
"Ne fobisi?" diye sordu.
"Arabamıza hava karanlıkken araba çarptı annem de o gece öldü ve karanlık fobim var. Karanlıkta hep annemi görüp kriz geçiriyorum." dedim.
Bana öyle düşünceli bakarken kalkıp lambayı kapayıp yanıma uzandı.
"N-Napıyorsun?" diye sordum.
"Karanlıktayken birisi yanında olunca korkuyormusun?" diye sordu.
"Hayır ama güvenebileciğim birisi olursa." dedim.
