Alnını alnıma dayadığında bana fısıltı şeklinde,
"Seni seviyorum."dedi bende fısıltı şeklinde,
"Seni seviyorum." dedim. Tam o sırada arabanın camını biri tıklattı.
Site görevlisi camı aç anlamında camı gösterdi. Umut sabır dilermiş gibi yukarı baktı ve camı açtı.
"Buyur amca." dediğinde amca bana kısık gözlerle baktı sonrada Umut'a döndü.
"Seni buralarda daha önce hiç görmedim." diyip bilmiş bilmiş bana baktı.
"Ee." diyince Umut başımı ona doğru çevirdim. Sinirden çatılmış kaşları herşeyi anlatıyordu.
"Eesi yabancılar giremez." diyince Umut yumruğunu sıkmıştı.
Ortamı yumuşatmak için konuştum.c
"İyide amca biz Türk'üz." dediğimde Umut bana yüzünü buruşturarak baktı.
"İşe yaramadı mı?"diye sorunca
Kaşlarını yukarı doğru kaldırdı.
-Hadi bu kadar oyun yeter çık çabuk."diyince Umut arabanın kapısına doğru elini götürdü.
"Amca o benim nişanlım."dedim.
Umut elini kapıdan çekti ve bana anlamamış gözlerle baktı. Amcaya döndüğümde suratı şekilden şekile giriyodu. Ben bile ağzıma bunu aldığıma şaşırmıştım.
"Ni-nişanlın mı?"diye soran amcaya ben hayır umut da evet cevabını verince mallaştığımı anlayıp nefesimi tuttum.
"Yani evet." dedim.
Görevli bize şüpheli bakışlar atarak yanımızdan uzaklaştı. Umut'ta gülmemek için dudaklarını ısırıyordu. Gözlerimi kısıp ona hainmiş gibi bir bakış attım.
"Yanlışlıkla söyledim hem bıraksaydım orada adamı öldürse miydin? diye sordu?.
"Öldürmek için çok iyi bir sebepti kimse bana çocuk gibi davranamaz."dedi. Her ne kadar "tamam abi" demek istesemde çenemi bir süreliğine tutmak en iyisiydi.
"Neyse bende artık eve gideyim sabah erken kalkacağız." diyip arabadan indim.
Umut arabanın camını açtı
"Saat 10'da hazır ol NİŞANLIM." dedi. Ayağımdaki vansı çıkarıp atacağım sırada bana öpücük yollayıp gazı kökledi. Arkasından gülümseyerek baktığımda orada dikilmemin bana bir faydası olmayacağını düşünüp anahtarla kapıyı açtım.
Eve girdiğimde odaların hepsine teker teker baktım ama hiç kimse yoktu. Odama geçip üzerimdekilerden kurtuldum. Üç valiz çıkardıktan sonra birine kıyafetleri, birine makyaj eşyası ,düzleştirici vs. , diğerinede annemin fotoğaraflarını aldığı hediyeleri ve yastığımın altında bulunan fotoğraf küllerini alıp valize yerleştirdim. Fermuarını çektikten sonra dolabımın yanına koydum. Yatağıma uzanıp İzmir'i düşündüm.
Doğduğum, büyüdüğüm, annemle geçen günlerimizi barındıran bu şehirden hayal ettiğim şehre gidiyordum.
Orada mutlu olacağımı hissediyordum. Ya babam? Bensiz mutlu olabilecek miydi? Bir kız çocuğu için en zor olandır babadan ayrılmak. Beni gören de evleniyor sanar ama bi nevi ona benzer bişey yaşıyoruz şurada. Düşüncelerimi bölen babamın sesiydi.
"Hayal!!"
Odamdan çıkıp merdivenlerden aşağı indim.
"Efendim babacığım." dedim. Oturduğu koltuktaki yanını işaret etti. Gidip yanına oturduğumda bana dönüp iki elimide tuttu.
