Hayal'den
Gözlerimi yavaşça araladığımda evde olmadığımı fark ettim. Belimde olan elle irkildim. Kafamı hızlıca kaldırdığımda Umutu görmemle uzun uzun baktım. Şimdi onu öperek uyandırmak varken öylece çıkıp gidecektim. Kendimi buna mecbur hissediyordum. Umut benden birşeyler saklıyordu hiseddiyordum. Dağılmış saçlarımı bileğimdeki tokayla topladım. Ve kapıya doğru gittim. Mışıl mışıl uyuyordu. Gözlerimden akan yaşı elimle silip kapıyı kapattım. Hızlıca merdivenleri inip kapıyı açıp dışarıdaki havayı içime çektim.
Arabaya hızlı adımlarla ilerledim. Başımda felaket bir ağğrı vardı.
Arabanın kapısını açıp bindim ve eve doğru sürmeye başladım. Arka cebimden birşey katlanınca çıkardım. Annemle babamın fotğrafıydı bu. Dün bunun için gelmiştim. Allahtan unutmamıştım.
Evin önüne geldiğimde arabadan inip eve doğru yürüdüm.
Eve girip hemen ağrı kesici içtim. Ve odama geçtim. Yatağa atıp kendimi öylece uykuya daldım.
****************
Yüzüme iki de bir vurulan yastıkla uyandım. Karşımda kendini kaybeden Yareni görmemle büyük bir facia olacağından emindim.
"Sabahtan beri arıyorum neden açmıyorsun "dediğinde çatmış kaşlarıyla beni öldüreceğini anlamıştım.
"Telefonumu evde unutmuşum insan böyle uykudan kaldırılır mı ?dediğimde bana "hem suçlu hem güçlü " bakışı atıp
"Gecenin bir saatinde Umut gile bir fotoğraf için gidilir mi ?dediğinde
" Annem ve babamın fotoğrafı- hem sen nerden biliyorsun ?diye lafımı değiştirdim.
"Görkemle karşılaştık o söyledi"dediğinde gözlerimi büyüterek
"Yani biliyo benim Umutun yanında uyuduğumu hem akşam azarlıyo sabah da görmemezlikten geliyo uyuz" dediğimde kapı ziliyle yerimden kalktım .
"Daha taşınalı 2-3 gün oldu ama bizim kapı zillerimiz susmak bilmez "dediğinde kapıyı. Açtım . Karşımda Sahrayı görünce
"Sahra "dediğimde
"Naber kuzen ?"diyince şaşkınlıkla ona bakıyordum.
"Senin burada ne işin var ?"dediğimde
"İnsan kuzenine hiç böyle der mi içeri almıyacak mısın?"dediğinde
"Geç tabii "dediğimde kapının kenarında duran bavuluyla içeri girdi. Belliki kalıcıydı. Şimdiden korkmaya başlamıştım. Çünkü-
Kırılma sesleriyle şimdiden karşı karşıya kalmıştım. Evet Sahra inanılmaz sakardır . Yaren Sahrayı gördüğünde
"Sakar "diye bağırdı. Sahrada Yareni görünce
"Obur "diye bağırıp koşarak ortada birbirlerine sarıldılar.
Birbirlerinden ayrıldıktan sonra
"Hangi rüzgar attı seni ?"dediğimde koltuğa yayılıp
"Çok zayıflamışsın "dedi lafı değiştirmişti.
"Sorum bu değildi ?"dediğimde
"Kuzenimi özledim ve geldim"dediğinde biliyordum bir özlemle buraya gelmiceğini
"Sen bi özlem için İtalyadan ta burlara kadar gelmessin " Yaren hesap sorar gibi söylemişti ve içimi okumuştu.
"Babam öldü "diyip yüzünü eğdi .
"Ne !"dediğimde yanına geçip oturdum. Ağladığını görmememiz için eliyle yüzünü kapattı.
Yaren de bana bakınca bişey yapmamız gerekiyordu. Önce annem sonra babam ve sonra dayım. Herkes hayatımdan birer birer kayıyordu.
