Ep 17 👻 (UNI)
"ကောင်လေးက အသက်ငယ်ငယ်လေးပဲရှိသေးတာ...
ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာပဲ အချိန်တွေကုန်နေရတာနှမြောစရာကြီးနော်"
"အင်းဟယ် ပြီးတော့သူကချမ်းသာပုံရတယ် သူ့ဦးလေးက သူ့တူကိုထားဖို့အတွက် ဒီဆေးရုံတစ်ခုလုံးကိုဝယ်ပစ်လိုက်တာတဲ့လေ"
"ဟယ် တကယ်လား"
"ငါလည်းအဲ့လိုကြားတာပဲ...သေချာတော့မသိဘူး"
"သူဌေးတွေဖြစ်ပြီး ဘာလို့မြို့ကြီးတွေကဆေးရုံမှာမတက်တာလဲမသိဘူးနော်...နယ်မြို့ဆေးရုံလေးကိုမှလာထားရတယ်လို့"
"တစ်ခုခုရှိလို့နေမှာပေါ့ဟယ်...ငါတို့မသိတဲ့လျှို့ဝှက်ချက်တွေဘာတွေ"
"ဟုတ်မှာပေါ့..."
ကုတင်ပေါ်မှာရှိနေတဲ့ PPက သတိဝင်နေသော်လည်း ခန္ဓာကိုယ်က ချက်ချင်းလှုပ်လို့မရဘဲ လေးပင်နေသည်။
မျက်လုံးတွေကို ချက်ချင်းမဖွင့်နိုင်သေးပေမယ့် ကုတင်အနားမှာ PPကိုလာစောင့်ကြည့်ပေးနေကြတဲ့
သူနာပြုငယ်လေးနှစ်ယောက်ရဲ့
အပြန်အလှန်စကားပြောသံတွေကိုတောကြားနေရတယ်...
စစချင်းကတော့ အသံတွေကမသဲကွဲပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာသူတို့ပြောသမျှကို အတိုင်းသားကြားရလေသည်။
"ဒါနဲ့ သူနောက်တစ်လနေလို့မှသတိမရတော့ရင် Oxygenဖြုတ်လိုက်တော့မှာဆို"
"ဟုတ်တယ်...ထပ်ပြီး အသက်ကိုဆွဲဆန့်မထားချင်တော့ကြလို့ထင်ပါတယ်"
ဟင်... Oxygenဖြုတ်လိုက်ရင် PP သေသွားမှာပေါ့။
PPမသေချင်သေးဘူး...
သေလည်းမသေသေးဘူးလေ၊
ဒါကြောင့် PPသတိရနေပြီဆိုတာ
သူတို့သိအောင်လုပ်မှဖြစ်မယ်။
စေ့ထားတာကြာလို့ခြောက်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေဖွင့်လို့ရအောင်ကြိုးစားရင်း ပါးစပ်ကအသံတစ်ခုခုထွက်လာဖို့ ကို အတင်းအားယူနေရသည်။
လေးလံနေတဲ့မျက်ခွံတွေကိုလည်း အားကုန်သုံးပြီး
ဖွင့်ကြည့်နေမိတယ်။
"ဟင်း....ဟင်း..."
"နင် အသံကြားလိုက်လား"
"အင်း လူနာဆီကထွက်တာထင်တယ်"
YOU ARE READING
𝘈𝘭𝘸𝘢𝘺𝘴 𝘣𝘦𝘴𝘪𝘥𝘦 𝘺𝘰𝘶 👻(ကိုကို့နံဘေးမှာ...💞)
Фанфик"ဘယ်ဘဝရောက်ရောက် ကိုကို့ ကိုတော့ မှတ်မိနေပါရစေ" ဝိညာဉ်ဆန်ဆန်storyလေးပါ...👻 Readerလေးတစ်ယောက်ကတောင်းဆိုထားလို့ရော ကိုယ်ကလည်းသဘောကျလို့ရော ရေးဖြစ်သွားတာပါ🥰
