လပြည့်ညတစ်ညဖြစ်ပေမယ့် ပတ်၀န်းကျင်တစ်ခုလုံးကမှောင်မိုက်ခြင်းအတိ ။
လမင်းကြီးရှိနေသော်လည်းပဲ တိမ်တွေဖုံးနေတာကြောင့်...လရောင်ကိုမတွေ့ရပေ။
အချိန်က မနက်၃နာရီကျော်နေပြီမို့ လမ်းပေါ်မှာလူတွေသိပ်မရှိကြတော့ဘူး။
အိပ်ပျော်နေတဲ့ အစောင့်တစ်ေယာက်လွဲလို့ ဘယ်သူ့မှမရှိတဲံ့ ခြောက်ကပ်ကပ်ဘူတာရုံတစ်ခုမှာ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေမိတယ်။
ဒီအချိန်ကြီး ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းမကြောက်ဘူးလားလို့မေးရင် မကြောက်ပါဘူး...ကျွန်တော့်ကိုဘယ်သူမှဘာမှလုပ်နိုင်မှာမှမဟုတ်တာ...။
ကျွန်တော့်မှာ အစွမ်းတစ်ခုရှိတယ်ဗျ...အဲ့တာက ကျွန်တော့်ကိုဘယ်သူမှမမြင်နိုင်တာပဲ
နောက်တာနောက်တာ...အဲ့တာကအစွမ်းတစ်ခုမဟူတ်ဘူး။
တကယ်တော့ကျွန်တော်က လေလွင့်နေတဲ့ဝိညာဉ်ပါ...
လူတွေကြောက်လေ့ရှိတဲ့ သရဲတစ်ကောင်ပေါ့။
ဘူတာရုံထဲမှာ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းလို့ပြောတာကညာတာ...
ကျွန်တော့်လိုသရဲတွေ နေရာတိုင်းမှာအပြည့်ပဲ သိလား။
ကျွန်တော့်နာမည်က PP တဲ့...
တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။
ဘာလို့ဆို ကျွန်တော်သရဲစဖြစ်တုန်းက တက္ကသိုလ်တစ်ခုရဲ့ Uniformဝတ်ထားတာ...
အခုတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ဝတ်ထားတဲ့ပုံစံက ရှပ်အင်္ကျီအဖြူလေးပေါ်မှာ Hoodieအပြာထပ်
၀တ်ထားပြီး ဘောင်းဘီအတိုအနက်လေးနဲ့ freestyle ဖြစ်နေပြီ။
ကျွန်တော်ကြားဖူးတာတော့ သေသွားတဲ့သူတွေကို ကျန်ရစ်တဲ့မိသားစုတွေသူငယ်ချင်းတွေက အင်္ကျီတို့ ပိုက်ဆံတို့မီးရှို့ပေးရင် သရဲဘဝမှာရတယ်တဲ့လေ...။
အခုလည်း ကျွန်တော်အဲ့လိုရလာတာဖြစ်မယ်။
လွန်ခဲ့တဲ့တစ်နှစ်လောက်က ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်ကကျောင်းဝတ်စုံနေရာမှာ အင်္ကျီအသစ်တွေအစားထိုးလာခဲ့တာပါပဲ။
ဘယ်သူကမီးရှို့ပေးတာလဲတော့မသိပေမယ့် ကျေးဇူးတင်မိတယ် ဒီအင်္ကျီလေးကို ကျွန်တော်သိပ်ကြိုက်တာပဲ သိလား။
ကျွန်တော်မသေခင်ဖြစ်ခဲ့သမျှ အရာတွေကိုတစ်ခုမှမမှတ်မိတော့ဘူး။
မိဘတွေကဘယ်သူလဲ...ဘယ်မှာနေတာလဲ...ဘယ်ကျောင်းမှာတက်တာလဲ...ဘယ်လိုသေခဲ့တာလဲကအစ ဘာဆိုဘာမှ မမှတ်မိတော့တာ။
YOU ARE READING
𝘈𝘭𝘸𝘢𝘺𝘴 𝘣𝘦𝘴𝘪𝘥𝘦 𝘺𝘰𝘶 👻(ကိုကို့နံဘေးမှာ...💞)
Fanfiction"ဘယ်ဘဝရောက်ရောက် ကိုကို့ ကိုတော့ မှတ်မိနေပါရစေ" ဝိညာဉ်ဆန်ဆန်storyလေးပါ...👻 Readerလေးတစ်ယောက်ကတောင်းဆိုထားလို့ရော ကိုယ်ကလည်းသဘောကျလို့ရော ရေးဖြစ်သွားတာပါ🥰
