GERÇEK HAYATIM 🦋

《10》

10K için teşekkür ederim 🥰

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.

~3. Kişi

Kara malikânesinde herşey9 yolundaydı. Evdeki herkes yeni aile üyeleri olan ikizlerin heyecanını yaşıyordu.

Doğuma iki haftalık bir zaman kaldığından evdekiler bir yanda ikizlerin odası için son dokunuşları yapıyor bir yandan da doğum için gelenlerle ilgileniyorlardı.

Bir doğum için herkesin toplanması her ne kadar saçma gelsede karaların ilk kız torunu için herşeye değerdi.

Herkes işini bitirmiş salonda otururken Alçin hanım elini kasıklarına bastırıp inleyince endişeli bakışlar onu bulmuştu.

Herkes bir şey adlandıramayıp birbirine bakarken babaanne Zümrüt Kara evin erkeklerine bakarak bir araba hazırlamalarını doğumun başladığını söylemişti.

Atalay bey olduğu yerde dikilmiş annesinin sözlerini adlandırmaya çalışıyordu. Ne demek doğum başladı.

Ama daha iki hafta vardı. Yaşlı gözleriyle elini kalbinin üstüne koyarak Yaradanına yalvarıyordu. "Yüce Rabbim sen büyüksün lütfen çocuklarıma ve Karıma bir şey olmasın sana yalvarırım."

Annesinin sesi kulaklarını doldurunca kendine gelmeye çalışarak annesi ve eşine doğru ilerledi. Yanlarına varınca hemen eşini kucaklayarak alnına bir öpücük kondurarak

"Az daha dayan çiçeğim sen de çocuklarımız da iyi olacaksınız" diyerek adımlarını biraz daha hızlandırarak arabanın yanına gitti.

Eşini arka koltuğa uzandırıp kendi de yanına bindi. Kardeşi Akın da hemen sürücü koltuğuna geçip hızlı bir şekilde arabayı çalıştırarak gaza yüklendi.

Oda yengesi ve yeğenleri için endişeliydi eğer yengesi ve yeğenlerine bir şey olursa abisinin kendini toparlayamayacağını biliyordu.

Aracı gelişi güzel hastanenin önünde durdurup hemen arabadan indi abisine yardım ederek yengesini araçtan indirip sedye istedi.

Gelen sedyeyle genç kadını sedyeye yatırmışlardı. Alçin hanımı doğumhaneye aldıklarında tüm aile hastanede toplanmıştı.

Atalay bey annesine dönerek "çocuklar onlara kim bakıyor? Kim kaldı yanlarında?" Diye sordu annesi gülümseyerek oğlunun kolunu sıvazladı. Oğlu çok iyi bir babaydı.

"Alis kaldı yanlarında oğlum sen merak etme" Atalay bey annesini onaylayarak doğumhanenin önünde bir o yana bir bu yana yürüyordu.

O anki telaşede içeri girmeyi akıl edememişti şuan ise aklını kaybedecek gibi hissediyordu.

Doktorun içeriden çıkmasıyla tüm karalar ayaklanmıştı. Hepsi doktorun gözlerinin içine bakıp konuşmasını bekliyordu.

"Merak edilecek bir durum yok. Anne de ikizlerde şuanlık iyi. Ama ikizlerin erken doğumudan ötürü bir süre küvezde tutacağız. Tebrik ederim" diyerek yanlarından ayrılan doktorla sevinselerde ikizler için hala endişeleniyorlardı.

Alçin hanımı odaya ikizleri de küveze almışlardı. Atalay bey eşi uyanmadan önce çocuklarını görmek için çocuk müşade odasının önüne gitmiş camdanda olsa çocuklarını görmüştü.

Geri eşinin odasına dönmüş tam yanına oturmuş elini tutuyordu. Alçin hanım yavaş yavaş kendine gelirken Atalay bey tuttuğu elini hafif sıkarak yanında olduğunu göstermek istemişti.

Aradan 1 hafta geçmişti Alçin hanım taburcu edilmiş ikizler hala küvezdeydi. Kara ailesi her gün hastaneye gelselerde içleri hiç rahat değildi. İkizleri yanlarında istiyorlardı.