Gepest.. Flikken Maastricht.

~2

Eva pov.

'Eva!' kwam Maurice vrolijk mijn kamer ingehuppeld. 'He Maus, wat is er?' trok ik hem bij me op schoot, waarna ik mijn Engels boeken dicht klapte. Ik snapte er niks van en wist wel zeker dat ik die kut grammatica ook nooit zou snappen. 'We gaan uit eten.' begon Maurice uit het niets weer te praten, hij was vijf jaar jonger dan ik en had een verstandelijke beperking. 'Dat is leuk.' knuffelde ik hem, waarna ik zei dat ik me ging omkleden.

'Wat wil jij Eef.' spoorde mijn vader me aan de kaart te openen, waar ik totaal geen zin in had. 'Wat willen jullie drinken?' hoorde ik plots een bekende stem, waardoor mijn hoofd naar boven schoot. 'Hey Eva.' keek ik recht in het gezicht van Floris, die hier dus bleek te werken. 'Hoi.' stamelde ik, waarna ik chocomel bestelde en mijn vader en Maurice cola. Lachend schreef hij het op, waarna hij vroeg wat we wouden eten. 'Ik weet het nog niet.' stamelde ik nog steeds erg verlegen, waarna hij geruststellend glimlachte. 'Ik weet wel wat jij lekker gaat vinden, geen vis hé.' herinnerde hij me aan de grappen die de laatste keer in de klas gemaakt werden over mij en vis. 'Nee, dat vind ze helemaal niks.' bemoeide ook mijn vader zich lachend met het gesprek, waardoor ik me nog ongemakkelijker voelde. 'Tot straks.' liep Floris weer weg, waarna ik zuchtte. Waarom was hij zo knap en waarom deed hij nu opeens wel aardig. 'Leuke jongen Eefje, vriend van je?' keek mijn vader me grijnzend aan, waarna ik knikte. Natuurlijk moest ik liegen, mijn vader mocht niet nog meer zorgen hebben en ik wist zeker dat als hij wist dat ik geen vrienden heb en gepest word, dat hij dan nog meer verdriet en pijn zou hebben.

'Heeft het gesmaakt?' stond Floris weer bij ons tafel, waarna ik knikte en hem een glimlach schonk. Hij had het werkelijk perfect uitgekozen, het eten was heerlijk geweest. 'Dankjewel.' glimlachte ik, waarna hij ook glimlachte en verder ging met het opruimen van de borden en de glazen, waarna we nog een ijsje bestelden en naar huis gingen. Thuis aangekomen kroop ik meteen mijn bed in, ik had geen zin in irritante vragen van mijn vader en wilde dromen over Floris, hij kon wel aardig zijn.

Helaas was mijn goede humeur als sneeuw voor de zon verdwenen toen ik op school aankwam. Floris stond samen met Jens te praten en toen ik langskwam begon het al. 'Hoefde je gister geen wentelteefjes?' grinnikte Jens, waarna Floris er nog een schepje boven op deed. 'Nee, ze nam eten met de meeste calorieën, lekker bezig dus.' kreeg hij een box van Jens, waarna ik stug door liep. Waarom deed hij nou zo. De eerste twee lesuren waren voor hun doen op zich goed verlopen. Er werden niet veel rare opmerkingen gemaakt, dus ik was allang blij. Nu zat ik te leren in de bibliotheek, omdat ik een tussenuur had. Zuchtend kraste ik de antwoorden in mijn schrift weer door, waarom was Engels zo vreselijk moeilijk. 'Lukt het Eefje wentelteefje.' kwam Jens opeens naast me staan, waarna hij mijn schrift door midden scheurde. 'Blijf af.' raapte ik het kapotte schrift met tranen in mijn ogen weer op. Floris stond Jens verbaasd aan te kijken en ritste zijn tas open. 'Kom we gaan.' duwde hij Jens richting de uitgang, waarna hij zijn Engels schrift uit zijn tas liet vallen en me een knipoog gaf. Snel raapte ik het op, er stonden allemaal aantekeningen in en uitgewerkte opdrachten, hier had ik tenminste iets aan. Glimlachend begon ik weer te leren, soms was Floris toch wel aardig.

Deeltje gemaakt door m'n trouwe buddy flevafan laat er even van weten wat je er van vind.