~27

404 41 2
                                    

Wolfs pov.

'Wat doe je hier nou?' stond ze chagrijnig tegenover me. 'Ik kom je helpen Eef, ik hou van je.' floepten de woorden er plotseling uit. 'Donder op, zonder jou had ik nooit in deze ellende gezeten.' bleef ze me ijskoud aankijken. 'Eva.' stamelde ik, omdat ik geen woorden meer kon vinden. 'Ga weg.' wees ze met haar vinger richting de deur. 'Eef.' probeerde ik het nog een keer. 'Ik hoef je niet meer te zien.' draaide ze zich om. 'Oké, maar bekijk het dan ook maar. Je hoeft dus niet te denken dat ik ooit nog eens iets voor je zal doen.' schreeuwde ik nu. 'Dag Floris Wolfs.' bleef ze ijzig kalm. Gefrustreerd fietste ik naar de eerste beste bloemist. Ik graaide in mijn broekzak en vond een briefje van twintig. 'Doe maar een paar bloemen of zo.' glimlachte ik bij het idee van mijn plan.

Eva pov.

Huilend was ik de trap opgerend en nu lag ik te janken op bed. 'Eefje, we gaan eten.' hoorde ik mijn vader roepen. Maurice hoorde ik ook al als een dolle door de kamer heen en weer rennen, hier had ik dus geen zin in. 'Ik ga naar mama.' pakte ik mijn jas en rende ik richting de schuur om zonder de reactie van mijn vader af te wachten weg te fietsen. In mijn gedachten ging ik terug. Natuurlijk wilde ik niet dat die rector me overal en nergens zou aanraken, natuurlijk had ik een klote leven door al dat gepest en natuurlijk was ik zo dom geweest om de liefde van mijn leven, mijn huis uit te kicken. Zuchtend zette ik mijn fiets tegen het hekje aan, waarna ik de begraafplaats op liep. Toen ik stil stond voor het graf twijfelde ik even. Toch stond het er echt, de naam van mijn moeder stond in de steen. Mijn ogen gingen naar de verse bloemen op het graf, ze waren er net neergezet, dat kon niet anders. Plots zag ik hem, bij het graf van zijn opa. 'Floris.' rende ik op hem af. 'Het is klaar Eef, je wil me niet en dat moet ik accepteren, zie dit maar als afscheid cadeautje.' liep hij van me weg, hij sloeg niet eens zijn armen om me heen. Ik stond aan de grond genageld en se tranen stroomden over mijn wangen. Floris keek nog een keer achterom , maar ik kwam niet in beweging. Was dit het dan, was ik dan nu de belangrijkste persoon uit mijn leven kwijt. Plots zette ik het op het sprinten, ik wilde hem niet kwijt.

Deeltje gemaakt door flevafan . als jullie lief zijn maak ik ook nog een deeltje vandaag 😉

Gepest.. Flikken Maastricht.Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu