Gepest.. Flikken Maastricht.

~24

Floris p.o.v

Ik had dit nooit verwacht van Eva, ik hoop alleen zo erg dat de politie en ambulance en al die andere toestanden er al waren. Het maakt me niet uit hoe ze haar redden als ze het maar deden. Met achterlijk hoge snelheid reed Eva's vader naar haar vrouw's tweede huis, het zat allemaal heel apart in elkaar maar het komt erop neer dat het te ver rijden was van haar werk dus hadden ze een tweede huis aangeschaft en dat huis was nu een onbewoond kraakpand geworden, iets van de gemeente of zo iets .. Ik werd weer uit mijn gedachten gehaald door Eva's vader die met hoge snelheid remde en het leegstaande, beplakte gebouw in stormde. Of Eva nog leefde wisten wij niet want wij waren weg gereden toen wij wisten dat de politie er al bijna was, haar vader wou stel dat Eva er niet meer was nog even van haar laatste rusteloze en zorgeloze minuten genieten. 'Een, Twee, Drie.' hoorde ik het personeel van de ambulance zeggen. Net veel later zag ik hoe een man rond de 40 haar mond op mond gaf, ik weet dat dit moest maar toch ging er een steek van jaloerzie door mij heen, Eva lag gewoon bijna dood te gaan en ik dacht na over hoe een 40 jarige man haar mond op mond gaf en ik niet best wel egoïstisch ook nog is. 'IK VOEL EEN POLS.' Riep de man zodat het andere personeel de sleepkar konden halen om haar te vervoeren naar het ziekenhuis. Ze zag er zo anders uit, zo kwetsbaar, zo tja hoe noem je dat? Levenloos. Pas toen ik haar zo zag besefte ik dat een diamant in handen had, een ruwe, doffe, onder het stof en puin bedorven diamant. Een diamant die of opnieuw geslepen moest worden, opnieuw gepoetst en gesopt moest worden om weer blinkend te worden en alle aandacht van de mensen af zou trekken, of een diamant die ruw, dof en onder het puin weggegooid zou worden en geen mens meer naar om keek. Dat nooit! Hoe Eva er ook uitzag, hoe Eva veder leefde, wat voor karakter Eva ook zou hebben of krijgen, Interesseerde mij niet veel, of ik van haar moest oprotten uit haar leven eigenlijk ook niet zolang ik maar zekerheid kreeg dat ze niet afgedankt in de vuilnisbak terug te vinden was. Dat zou ik mij namelijk nooit kunnen vergeven. Want tenslotte alle dingen konden ze recyclen, dus een ruwe, doffe en onder het puin gezeten diamant was echt wel opnieuw te slijpen en de doffe kleur ging er ook wel af als je maar lang genoeg wachtte. Eva zou er vast eruit komen als een ruwe en doffe diamant maar ik wist dat ik haar vanzelf weer kon laten schijnen.

Sorry voor de slechte metafoor *Diamant* maar ik vond het precies kunnen omschrijven wat ik wou uitleggen, en ik geloof dat dit met iedereen kan, niet alleen ik sprookjes of boeken. Ik hou van jullie allemaal :) jullie zijn allemaal mijn blinkende diamantjes <3