"မင်းဟာမင်း တာဝန်ယူနိုင်လား ကြည့်ကြတာပေါ့"
ချက်ချင်းပဲ မင်းခန့်ပိုင်က ရတီဦးလက်တွေကို ချုပ်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရနမ်းလိုက်သည်။ ရတီဦး ရုန်းကန်နေသော်လည်း ကြီးမားလှသော ခန္ဓာနဲ့ ခွန်အားကို မယှဥ်နိုင်။
အပေါ်နှုတ်ခမ်း၊ အောက်နှုတ်ခမ်းတွေကို တဖြည်းဖြည်းချင်း နမ်းတယ်။ ရတီဦးက လုံးဝပြန်မနမ်းဘဲ တင်းခံနေတယ်။
ဒါနဲ့ပဲ မင်းခန့်ပိုင်က ရတီဦး ဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန်ကို လှန်လိုက်ပြီးတော့ ပင်တီထဲ လက်က်နှိုက်လိုက်တယ်။
စောက်စိလေးကို စမ်းပြီးတော့ တစ်ချက်ဖိချေလိုက်တော့
"အ့ ဟ" ဆိုပြီး ရတီဦး ပါးစပ်ဟလာတယ်။ မင်းခန့်ပိုင်လည်း တစ်ခါတည်း လျှာနဲ့ ရတီဦး ခံတွင်းမှာ မွှေနေလိုက်တယ်။ ရတီဦးလျှာကိုလည်း ဆွဲစုပ်လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကနေလည်း ရတီဦး အစိလေးကို ချေရင်း၊ အမြောင်းတစ်လျှောက် နှိုက်နေတယ်။ ရတီဦးကို နမ်းတာ ရပ်လိုက်တော့
"ရှင် ကျမကို ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ရပ်ပေးပါ"
"ကိုယ့်ဟာကိုယ် တာဝန်ယူနိုင်တယ်ဆို ကလေးမ"
"ဒါသက်သက်ယုတ်မာတာပဲ၊ စောက်ကောင် ဘောပြားမ ငါ့ကိုလွတ်ပေးလို့ အခု"
ဖြန်း......ရတီဦး ပါးအချခံလိုက်ရသည်။
"နောက်တစ်ခါ ငါ့ကို အဲ့လိုခေါ်ရင် ပိုနာမယ်"
ရတီဦး မျက်ရည်တွေ လည်လာပြီးတော့
"တောင်းပန်ပါတယ်နော်၊ ရတီ မခေါ်တော့ပါဘူး၊ ရတီ့ကို လွတ်ပေးပါ၊ ရတီ ကြောက်လို့ပါ"
"အခုမှ လာကြောက်ပြမနေနဲ့၊ စကားက လွန်ပြီးသွားပြီ၊ ပိုပြီး အသားမနာချင်ရင် ငြိမ်ငြိမ်နေလိုက်"
"မလုပ်ပါနဲ့..........ရတီ တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
"ဒါဆို အစကတည်းက ကိုယ်ပြောတာကို နားထောင်ခဲ့သင့်တာ မဟုတ်ဘူးလား"
" တောင်းပန်ပါတယ်၊ နောက်တစ်ခါ ပြန်မပြောတော့ဘူးနော်၊ ဒီတစ်ခါ ခွင့်လွတ်ပေးပါ"
ယ်"
"တောင်းပန်နေတာ တော်လိုက်တော့၊ အပြစ်ရှိရင် အပြစ်ပေးရမှာပဲ၊ အသင့်ပြင်ထားလိုက်"
YOU ARE READING
အိပ်မက်တို့ အလွန်
Fantasyငယ်ငယ်ကတည်းက ယောက်ျားဘဝကို လိုချင်ခဲ့တဲ့သူရဲ့ ဆုတောင်းတွေ တကယ်ဖြစ်လာမလား။
