KALBİN NEFESİ

25.UMUT

Evett geldim !!!
Biraz beklettim mazur görün. Sınavlarım için çalışmam gerekiyordu ve dolu kafayla yazmak istemedim. Hadi daha fazla bekletmeyeyim sizi :) Ayrıca yorumlarınızı okuyorum ve sizi şaşırtmayı sevmeye başladım 😅

İyi Okumalar...

-Bırakın beni !" Bileklerime zorla dolamaya çalıştıkları ipe karşı debelensemde fayda etmiyordu. Yanımda oturan adamın güçlü elleri bileklerimi zorla kavramış ipi bileklerime geçirmişti. Gözlerimden gelen yaşın haddi hesabı yoktu. Korku, tüm hücrelerimle dans ediyordu sanki.
-Bırakın beni !Allah aşkına bırakın beni ! " Dinlemiyorlardı, bir şey demiyorlardı.
-Kimsiniz siz !Benden ne istiyorsunuz ?! Bırak dedim Bırak!"
Boğazım bağrışlarım yüzünden acımıştı. Korkudan tüm vücudum titriyordu. Araba çok hızlı gidiyordu.
Karşımda oturan adam elindeki telefonu kulağına götürdü.
-Kızı aldım efendim. Tamam efendim ,oraya getiriyorum."

Gözyaşlarım ,gözlerime ağırlık veriyordu artık.
-Nolur bırakın beni. Allah rızası için bırakın." Gözlerim, bileklerimdeki ipe gitti. Çok sıkı bağlamıştı yanımdaki adam.
-Sustur şunu." Dediği şeyle gözlerim kocaman açıldı. Kafamı hızla salladım.
-Hayır!Bırakın beni !Bı-"

Ağzıma dolanan bezle sözüm yarım kalmıştı. Bu başıma gelenler neydi ? Hıçkırıklarım içime içime akıyordu. Allah 'ım ,korkuyorum..
Bana güç kuvvet ver ,beni bunlardan koru. Korkuyorum.. Dizlerim titremekten ağrıyordu.
Hayatım sanki gözümün önünden geçiyordu. Anılarım, bana el sallıyordu. İçimdeki korku cebelleşmeye çalıştığım umudumu söndürüyordu. Hissizleştim mi ?Kendimi uçurumun kenarında , her an düşecekmiş gibi bir halde hissediyordum. Duygularım karmakarışıktı. Baştan aşağı vücudumu soğuk bir hava akımı sarmıştı.
Sığındım beni Yaratana. İçimden okuduğum dualarımın kalkanı altına girdiğimi hissetmeye çalıştım. Dudaklarımın üzerindeki bez parçası yüzünden rahat nefes alamıyordum.
Beni nereye götüreceklerini bilmez bir halde çaresizce ,elim kolum bağlanmış bir şekilde götürülüyordum. Bir müddet zaman geçti. Artık saniyeler ,dakikalar birbirine karışmıştı. Gözlerim filmle kaplı camlara ilişti. Henüz Sakarya 'daydık. Koaeli yoluna doğru ilerliyordu araba. Bir plan kurmalıydım. Bir şeyler yapmalıydım. Korkum ,cesaretimin önüne geçemez, geçmemeli. Kaybedecek bir şeyin yok. Araba durduğu an kaçacaktım. Ne pahasına olursa olsun kaçakacaktım. Anne ,baba ,abla sizi çok seviyorum...

Gözyaşım sıcaktı. Yanaklarım yandı. Kalbim alev aldı. Kalbimdeki ağrı gittikçe arttı. İçimde yutkunamadığım bir şeyler vardı. Nefes alamıyor gibiydim. Aldığım nefes canımı yaktı.
Dizlerimin üzerindeki elime baktım. Bileklerim sıkı bağlanmıştı. Canım yanıyordu.
Bugün akıbetim belli değildi, hiçbir gün akıbetin belli değildi. Evet değildi, ama hayatım böyle tepetaklak olmamıştı. Küçükken korktuğum zamanları hatırladım. Koşarak anneme sarılır, kafamı göğsüne yaslardım. Ellerimle de yüzümü kapatır böylece kendimi güvende hissederdim. Anne! Korkuyorum. Sen yoksun. Beni duyuyor musun anne ?Hissediyor musun ?

Ağlamaktan başım ağırlaşmıştı. Ellerimin tersi gözlerimden damlayan yaşlar yüzünden ıslanmıştı. Vicdan yoktu bu insanlarda. Para,köle etmişti bu insanları.İnsanlık yanmış ,kül olmuş. Kalpler acımasızlaşmış..
Bir ses duydum. Ağlamamı durdurmaya çalıştım. Telefonum titriyordu. Evet ,telefonum. Elimi hızla cebime attım. Annem...
Hemen açma tuşuna bastım.
-Alo kızım ."
Konuşmaya çalıştım. Konuşamadım. Sesim bez parçası yüzünden boğuk geliyordu. Sesim ulaşamadı anneme.
Telefon elimden alındı. Film kaplı cam açıldı ve telefonum yeri boyladı. Ağlamamın şiddeti arttı.
Duyuramadım sesimi. Duymadı annem ..
Yerimde duramıyordum. Ayağımla yere vurup durdum.
-Rahat dur !" Sağ kulağıma doğru bağıran adamı dinlemedim. Bileğimdeki ipi çıkarmaya çalıştım. O an şakağıma dayanan soğuk metalle ürperdim. Kımıldayamadım. Olduğum yerde kal gelmiş gibi hareket edemedim. Şakağıma baskı uygulayan silahın ağırlığı vücuduma daha ağır bir yük olmuştu. Hayatım boyunca silah görmemişken şu an alnıma doğru bir silah dayalıydı. Bu kabus olmalıydı.
Hareketsiz kaldığımı fark eden adam silahı geri çekti. Hala olduğum gibi duruyordum. Şokunu atlamamıştım ,az deminki gerçekliğin.
Durdum,öylece..