KALBİN NEFESİ

29.PAŞA

Ben geldimm 🥳🥳
Hemde çok güzel bir bölümle geldim.
Canım sessiz okurlarım ve yorumlarını dört gözle beklediğim kendini bilen okurlarım 😉😉 bu bölüme de yorumlarınızı bekliyorum.

İyi Okumalar..

3 Gün Sonra..

Bu eve geleli tam dört gün olmuştu. Yavaş yavaş eve ve içindeki insanlara alışıyordum. Hasret teyze ile bahçedeki çiçeklerini beraber suluyor ve bahçede oturup vakit geçiriyorduk.
Hasret teyze elime iki tane şiş ve ip verip el işi öğretmeye çalışıyordu. Düz gidiyordum şimdilik. Atkı örebilirdim sanırım. Aynı zamanda işaret dili öğrenme ihtiyacı hissediyordum. Şimdilik Hasret teyze kağıda yazarak benimle iletişim sağlıyordu.
Bir eksiklik gibi hissetmeye başlamıştım bu dili bilmediğim için.
Umarım en kısa zamanda öğrenirdim.

Bu üç günde çoğu zaman kendimle yalnız kalıp düşünme fırsatı da bulmuştum. Bana verilen odada oturup geleceğime dair kaygılar içinde düşünceler içerisine girmiştim. Okuluma gidemiyordum. Devamsızlığımın yanında derslerden de geri kalmıştım. Nasıl olacaktı ne zaman buradan gidecektim hiçbir fikrim yoktu. İleyda okulu dolayısıyla İstanbul'a gitmeden önce sormuştum yine. Ne zamana kadar saklanmalıyım diye ancak o da bilmediğini ve beklemem gerektiğini söylemişti. Giderken bana üzgün bakmıştı. Ama onun derslerine devam etmesi gerektiği için gitmesi gerekiyordu. Bu süre zarfında evdeki kütüphaneden kitaplar okuyarak zamanımı boş geçirmemeye çalışıyordum. Her şeyin bir zamanı vardı elbet. Kendimi telkin ederek günleri sayıyordum.

Bu ile gelecek olmam hesapta kitapta yokken bir anda hayat seyrim yolunu değiştirmişti. Türlü türlü düşünceler aklımı meşgul etmekle kalmıyor senaryolara dönüşüyorlardı. İleyda gitmeden önce yine yanımda Gülsu ile konuşup ailemin durumunu sormuştu. Çok şükür ailem iyiydi ama çok üzgündüler. O gün yine ağlamıştım. Ya aileme kavuşamazsam diye dakikalarca düşünüp durmuştum. Ama çocukluk edip gitmek için diretmemem gerektiğini kapalı kutuların ardındaki gerçekleri duyduktan sonra bırakmıştım. Zaman yaraların ilacıdır, lafının arkasına sığınıyorum artık. Bilinmezlikler birer birer parçalanmış kafamdaki soru işaretleri yerini hikayesi bitmemiş boş sayfalara bırakmıştı. Bu hikayenin devamı nasıl olacaktı ,tek merak ettiğim buydu artık.

-Hey !"
Korkudan irkilip başımı eğdiğim kitaptan kaldırdım. Nereye dalıp gitmiştim yine. Dakikalardır aynı sayfada takılı kalmışım.
Başımda dikilen Şule'ye döndüm.

-Efendim ?"

Ellerini kot pantolonunun ceplerine koyup yanıma doğru yakınlaşmaya başladı.
-Duymuyor musun ? İki defa seslendim sana."
Şule bu üç gündür ilk defa konuşuyordu benimle. En son ki yaşanan olaydan beri yüzüme bile bakmıyordu. Alışmıştım beni görmezden gelmesine.

-Duymamışım." Derken elimdeki kitabın arasına ayracı koyup kapattım. Artık kitap okuyamayacak kadar kafam dolmuştu. Üstelik saat ilerlemişti.

-Hıı kesin öyledir.Neyse,Hasret anne üşütmesin içeri geçsin dedi."

Arkasına dönüp cam kapıdan içeri girmişti. Üzerimde hırka olmasına rağmen biraz üşümüştüm yinede. Oturduğum salıncaktan kalkıp boş bardağı da elime alıp içeri geçtim. Mutfaktan çıkmadan önce bardağı bulaşık makinesine koydum.
Gelen esnemelerimle uykumun geldiği iyice tescillenmişti. Odama geçmeden önce salona geçtim.

Hasret teyzede televizyonu kapatıp kalkmıştı o sıra. Beni görünce yüzüme bakıp yanıma doğru geldi.
-Uyumaya gidiyorum Hasret teyze, hayırlı geceler."

Ellerini kaldırıp işaret diliyle konuştu.
Hayırlı geceler demişti o da bana. Birkaç hareketi öğrenmiştim.
Öğrendikçe mutluluğum artıyordu tabi.
İçimden gelen isteğe engel olmadan Hasret teyzeye sarıldım. Bana çok büyük destek oluyordu. Sevdiğim yemekleri sorup kendi elleriyle lezzetli yemekler pişirmesinin yanında internetten kıyafetler ve iç çamaşırları sipariş vermişti benim için. İstemediğim halde bir çok şey sipariş etmişti. Bu iyiliklerini hiçbir zaman unutmayacaktım.