part 2

902 16 2
                                    

ေ႐ွ႕ဆံုးအတန္းမွေန၍ တေျဖးေျဖး လိုက္ၾကည့္လာသည့္ ဆရာမက ကြၽန္မေနာက္ ေဘးနားေလကေန ၾကည့္ေနသည္။ေၾကာက္စိတ္တို႔ေၾကာင့္ လက္တို႔က တုန္ၿပီး ေ႐ွ႕ဆက္မရပဲ ထစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဆရာမကို မသိမသာေလး ျပန္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ဆတ္ခနဲျပန္ငံုးကာ ေရးမိေရးရာ ေရးေတာ့ ပခံုးကိုလာကိုင္ၿပီး

"နားမလည္ဘူးလား သမီး"

အမေလး ျမတ္စြာဘုရား...၊ လန္႔ၿပီး တုန္တက္သြားကာ ရင္ထဲ ဒုန္းခနဲ႔ ျဖစ္သြားရသည္။ရလည္း ရတယ္ မရလည္း ရတယ္ဟု ေျပာတတ္သည္မွာ ဆရာေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။

"ဟုတ္..နားလည္ပါတယ္ ဆရာမ"

ထိုေနာက္ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ဆရာမလည္း တစ္ခ်က္ျပံဳး၍တျခား ေနရာသို႔ သြားေလသည္။ပထမတစ္ရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းတင္မကပဲ  က်ဴ ႐ွင္မွာလဲ အေျခအေနမဟန္ခဲ့ပါ။

သခ်ာၤခ်ိန္ၿပီး အဂၤလိပ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သင္ခန္းစာ အသစ္တက္မည့္​ေန့နွင့္ ကြတ္တိက်ေနေသာေျကာင့္ အနည္းငယ္ ျပံဳးႏိုင္ခဲ့ရသည္။

"ဆရာခင္ေမာင္ထူး ဒီေန႔ တစ္ေယာက္တိုးတယ္ ေရႊေသြးညီမေလ "

"အင္း သတိထားမိတယ္ အမ "

အန္တီထက္က အက်ိဳးေၾကာင္းေျပာၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္။ဆရာမေဒၚမိုးျမတ္ကလြဲ၍ က်န္ဆရာမ်ားမွာ ပင္စင္ယူၿပီးသား ဆရာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

"နာမည္က ဘယ္သူတုန္း"

ဆရာ့အသံက ေအာင္ေပမယ့္ လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ ျမန္ျမန္ေျပာၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့ ကြၽန္မက

"ရႊန္းလဲ့ဦးပါ ဆရာႀကီး "

"အင္း နာမည္သာ ေမးတာ အဲ့နာမည္မေခၚဘူး မိလံုးလို႔ေခၚမွာ မ်က္ႏွာက လံုးေစာက္ေစာက္နဲ႔"

ဆရာက ေျပာလည္း ေျပာ ရယ္လည္း ရယ္လိုက္သည္။ထိုအခ်ိန္မွာ

"ဆရာႀကီးကေတာ့လုပ္ၿပီ ဆရာႀကီး နာမည္ဖ်က္ေခၚတဲ့သူ ဒီက်ဴ ႐ွင္မွာ ႐ွိကိုမ႐ွိေတာ့ဘူး ၿပီးရင္ ေပးရင္လည္း အလန္းဇားေတြ"

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဆိုလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးက အစအေနာက္သန္မည္ဆိုတာကို ကြၽန္မေတြးမိလိုက္သည္။ကိုယ့္မွာေတာ့ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ ျပံဳးျပံဳးႀကီးသာ ၾကည့္ေနမိသည္။

ရင္၌ တည္ခဲ့ေသာ..Dove le storie prendono vita. Scoprilo ora