part 9

110 14 0
                                    

************************************

"ထားပါ...ေနာက္ အတူမသြားခ်င္လည္း ေန ေနာက္မေခၚဘူး ေပး အဲ့ျခင္း"

လက္ထဲမွ ဆြဲျခင္းကို အတင္းယူၿပီး အခန္းထဲ ဝင္သြားေလသည္။

"႐ွင္...."

ရႊန္းမွာ ဘာကို အလိုမက်သြားသလဲကိုပင္ သဲသဲကြဲကြဲမသိလိုက္ရေပ။ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ရင္းႏွီးမႈတို႔ တဖန္ ေပ်ာက္႐ွခဲ့ရျပန္သည္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုလွ်င္လည္း ရႊန္းကို ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ တင္မေခၚေတာ့ေပ။ မနက္ဆိုလွ်င္လည္း ဘယ္ေလာက္ပင္ ေနာက္က်မွ သြားသြား ဆရာမႏွင့္ ထိပ္တိုက္ မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့ေပ။ assemblageစီေနထ်ိန္တြင္သာ ေ႐ွ႕တြင္ ေက်ာေပးရပ္ေနသည္ကို အေတြ႔မ်ားလာရသည္။ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးေတာ့လည္း အရင္လို လိုက္မပို႔ခိုင္းေသာေၾကာင့္ အလိုက္တသိႏွင့္ဆြဲျခင္းအား ေကာက္ယူျပန္ေတာ့လည္း "ရတယ္ "ဟုသာ ေျပာၿပီး နားေနခန္းကို ကိုယ္တိုင္ ဆြဲသြားေလသည္။ဆရာကို ေၾကာက္ပါသည္ဆိုကာမွ ဆရာမက စိမ္းသြားေလေတာ့ ရႊန္းလည္း ခပ္ေဝးေဝးသာ ေနမိေတာ့သည္။

"ကဲ....ဆယ္တန္းႏွစ္ရဲ႕ ပထမဆံုး လပတ္ စာေမးပြဲေျဖေတာ့မယ္ေဟ့....စာေတြ လိုက္ႏိုင္ၾကရဲ႕လား"

"လိုက္ႏိုင္ပါတယ္ ဆရာမ"

တစ္ခန္းလံုး တစ္ညီတစ္ညာေျဖၾကေလသည္။ ဆရာမကေတာ့ အရင္လို႔ အလယ္rollေ႐ွ႕ဆံုးအတန္းမွာ လက္ကေလးေထာက္ၿပီး စာမသင္ေတာ့ေပ။ ယခုလည္း ညာဘက္rollရဲ႕ ေ႐ွ႕ဆံုးအတန္းေ႐ွ႕မွာ ရပ္ေနေလသည္။ စာသင္ၿပီဆိုတာႏွင့္ ဆရာမမ်က္ႏွာ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး နားေထာင္ရတာဟာ ေက်ာင္းသား/သူတိုင္းရဲ႕အက်င့္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။

ေက်ာင္းသားထဲမွ ေျပာရဲဆိုရဲ႐ွိသည့္ တစ္ေယာက္မွ

"သားတို႔ လိုက္ႏိုင္ပါတယ္ ဆရာမ စာေတြကသာ အေျပးသန္ေနေတာ့ မနည္းလိုက္ရတယ္"

ထိုေက်ာင္းသားေျပာေသာ စကားကို သေဘာက်၍ တစ္ခန္းလံုး လိုက္ရယ္ၾကေသာေၾကာင့္ ခပ္အုပ္အုပ္အသံေလး ညံစီသြားသည္။

"ဆရာမ အမွတ္အမ်ားဆံုး လူကို ဆုခ်မွာလား"

ထိုေက်ာင္းသားမွ ဆက္ေမးလိုက္သည္။

ရင္၌ တည္ခဲ့ေသာ..Donde viven las historias. Descúbrelo ahora