Birkaç saat önce karan gelmiş ve salonumda hiçbir şey demeden oturuyordu.
Neden geldiğini ne kadar sormak istesem de onun konuşmasını bekliyordum.
Büyük ihtimalle kendini hazır hissetmiyordu.
Konuşmaya başlaması ile bakışlarımı ona çevirdim.
" Sana karşı öyle davrandığım için özür dilerim "
Birşey demeden devam etmesini bekledim.
" Senden öyle birşey beklemediğim için belki de o kadar sinirlendim bilmiyorum "
Benden beklemediği birşeye inanmıştı...
" Sana karşı tavırlı kalamıyorum kardeşim gibisin kızım sen, konuşmadan sana takışmadan duramıyorum "
Tebessüm edip sustum.
Ne diyebilirdim ki ?
Bende onu kardeşim olarak görüyordum, abimi her ne yaparsa yapsın nasıl affedebiliyorsam onu da affederdim.
Oturduğu koltuktan kalkıp tam karşıma gelip kollarını iki yana açtı.
Gülümseyip ayağa kalkıp sarıldım.
Ne kadar kırılmış olsamda sevdiğim insanlara karşı koyamıyordum.
" Özür dilerim"
" Özür dilemene gerek yok "
" Bi daha böyle birşey olmayacak "
Başımı sallayıp ondan ayrıldım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAR TANESİ
Teen Fiction" Seni seviyorum İpek ve bu yüzden özür dilerim " Arkasına dönmesi ile ne yapacağımı bilemez bir şekilde arkasından baka kaldım. İnsan sevdiğini söylerken nasıl arkasını dönüp gidebilirdi ? Sevdiğini arkasında nasıl bırakırdı... # 1 - mahalle (08...
