the shy boy // jaeyong

yirmi beş (f)

Jaehyun ve ben birlikte olmaması gereken kişilerdik. Olmamamız gerekirken birbirimize çekiliyor olmamız ise kaderin bir oyunu muydu? Neden başka biri değildi? Neden o? Onda ne vardı? Ne gizliyordu gözlerinde, dudaklarında, içinde? Onu düşündükçe karnımdaki kelebeklerin varlığı ne olacaktı peki? Küçük aklımla bunlarla nasıl başa çıkacaktım?

Başından beri yanımdaydı, belki de bu yüzden tutunabilmiştim.

Beni kandırmıştı, evet, ağza alınmayacak yalanlar söylemişti ama... O benim içimi merak etmişti. İçimdeki çocuğu ve nelerden hoşlandığını, bana en sonunda tutulmuştu, benim de ona tutulduğum gibi.

Şimdi yanıp tutuşmamak için hiçbir neden getiremiyordum aklıma.

Beyaz bol hoodiemi giymiş ve dizlerime kadar pembe çoraplarımı çekmiştim. Botlarımı bağlarken dudaklarımı kanatırcasına ısırdım. Ya bugün sonsuza dek birlikte olacaktık ya da sonsuza dek bitecekti.

Geçen hafta boyadığım pembe saçlarımı kapüşonumla kapatmıştım ancak rüzgarda halen dalgalanıyorlardı.

Evini hatırlıyordum. Evini öyle iyi hatırlıyordum ki şaşırmıştım. Adımlarımla sanki ona çekiliyordum.

Adımladıkça daha da hızlandım, içimi bilinmedik bir heyecan bastı. Evinin önüne geldiğinde titriyordum.

Kapıya ne ara elim gitmişti bilmiyorum ama karşımda yarı çıplak bir şekilde; sol omzundaki kara dövmesiyle ve boynunda sallanan nuskasıyla duran Jaehyun'u görür görmez ayak uçlarıma kadar kızardım, bedenim kızamık geçiriyormuşum gibi görünüyordu eminim. Yeni duş almış gibi görünüyordu, saçları hafif ıslaktı.

"Aptalın tekiyim." Buraya gelirken ona ne söyleyeceğimi bile düşünmemiştim ama dudaklarımdan hiç zorlanmadan kelimeler teker teker çıkıyordu işte. "Bu kadar aptalım işte. Küçücük yaptığın hareket benim için ölüm kalım meselesi haline geliyor. Bana dokunduğunda, bana tatlı bir şey söylediğinde yaşıyorum. Uzaklaştığımızda seni özlüyorum. Her şeyini; kokunu, kollarını, gözlerini, sözlerini..." gözlerimi kapattım. "Seni seviyorum."

Sonra ne oldu bilmiyorum, sonrasında Jaehyun'un gözlerinden öyle bir ifade geçti ki bunu anlatamazdım. Sadece bu ifade midemdeki kelebekleri daha da heyecanlandırdı. Dudaklarımızı ne zaman birleştirmişti bilmiyordum bile.

Zaman akıyordu ama biz onunla ilgilenmiyorduk. Jaehyun beni zamansızca öpüyordu, zamana sığdırmak istemiyordu. Dudaklarımı öylesine sahipleniyordu ki.

Ellerimi otomatikman göğsüne yerleştirmiş ve sıcacık tenini hissetmiştim. Parmak uçlarım cehennem ateşine dokunuyormuşçasına yanarken tek yanan onlar değildi. Bedenim, ruhum, dudaklarım ve... Biz tamamen yanıyorduk.

Jaehyun beni kucağına aldı, bacaklarım iki yandan sallanırken öpücük derinleşmiş ve ıslak bir hal almıştı. Jaehyun zamanı umursamıyordu, dudaklarımı sonsuza kadar öpecekmiş gibiydi. Asla bırakmak nedir bilmiyordu, sanki çölden çıkmış ve ilk defa hayat suyuna kavuşmuş gibiydi.

Sonra boynuma yöneldi; ellerimizi duvarda birbirine kenetledi. Ağzımdan çıkan küçük inlemeyle kendini kaybetmiş olacak ki, sertliğini bana tamamen bastırmıştı.

Sonra dudaklarıma fısıldadı. "Canını yakmak istemiyorum. Bugün değil."

Beni isteksiz bir biçimde yere indirdiğinde gözlerindeki şefkati görmüştüm ancak buna ayıracak vaktim yoktu.

"Yong? Neden soyunu..."

Kapüşonumu bir an beklemeden sıyırıp Jaehyun'un dudaklarına yapışan ben olmuştum.

Gözleri açılmıştı ancak toparlanması uzun sürmemişti. Koca elleri kalçama yerleşmiş ve beni kucağına tekrar çıkarmıştı. Ben de bu sırada dolgun alt dudağını emiyordum.

Kokusu o kadar güzeldi ki sonsuza kadar kucağında kalmak istiyordum. Sonsuza kadar beni sarmasını ve yanımda olmasını.

"Olacağım."

Gözlerim açıldığında gülümsedi. Hayatımda gördüğüm en güzel gülüştü şüphesiz. "Yine dışarıdan konuştun."

Utanıp bakışlarımı kaçırdığımda gamzesi çıkana kadar geniş bir gülümseme verdi. "Peki ya sen?"

Cevabım çoktan belliydi. "Olacağım."

Kasılmamla bir süre sonra itiraf ettim.

"Peki d-devam etsek olur mu? Biraz zor d-durumdayım."

Boynuma sesli bir öpücük kondurdu. "Sevgilim nasıl isterse."

______

finalllllll ta daaaa 🤫
bir özel bölüm daha gelecek ve sonra veda edeceğiz 💔💔💔