Laurelle's Letter (Completed)

Chapter 11

---

Nakatutok ako sa mukha ni Laurelle habang papalubog ang araw. She is busy with painting and I am also busy watching her, a beautiful art sitting in front of me.

I started sketching her. She looked very pretty in her white floral dress. It matched her angelic face, at mas lalo pa siyang gumanda dahil hindi nakatali ang buhok niya. Anghel.

Paminsan-minsan rin siyang sumisilip sa gawa ko kaso itinatago ko ito o di kaya ay tinatakpan.

Sinubukan niya ulit silipin 'to kaso agad ko itong natakpan kaya ay napasimangot nalang ito.

"I want to see what you are painting." she said and pouted.

Laurelle, please stop being so cute and pretty, baka pakasalan kita ngayon at dito mismo.

Tumawa muna ako bago umiling. "I'm sorry, pretty woman... but my answer is no." my answer made her pout more... pero ngumiti rin ito pagkatapos.

Oh gosh... hindi niya ba alam na posible akong mamatay sa mga ngiti niyang 'yan?

Bumalik siya sa ginagawa niya at hindi na ulit ako nilingon. Itinuloy ko na rin ang pag si-sketch para malagyan na ng kulay at para matapos ko na bago tuluyang dumilim.

"What do you want to be?" I asked her to break the silence. Napahinto ito sa ginagawa niya at nilingon ako. Ilang segundo siyang natahimik na tila ba ay may malalim itong ini-isip bago ako sinagot.

Nagkibit balikat ito. "I don't know. I stopped dreaming long time ago. Hindi ko na alam kung anong gusto ko... hindi ko alam kung ano ba talaga ang gusto ko." she answered and continued painting. "ikaw?" she asked.

"Ever since I was only a kid, I always dreamed to be a doctor... like my parents." mahinang sabi ko. "but after failing the exam, hindi ko na rin alam kung anong gusto ko. I just want to survive."

She gave me a smile, a genuine smile."Ano ka ba! It's okay to fail 'no, try to take the exam next year. Malay mo, papasa ka na diba?" she encouraged me.

I gave her a small smile. "I hope."

"May naalala ako." she started. "I had a dream, 'wag mo akong pagtawanan, pangarap 'to ng isang batang Laurelle."

Tinigil ko ang pagpipinta at humarap sa kaniya. "Ano ba ang pangarap noon ng batang Laurelle?" I asked.

"She wanted to write a story. Gusto niyang makatapos ng isang kwentong gawa niya mismo." she said and laugh. "Silly girl. Gusto niya lang mag sulat para may mabasa siya."

"Natupad ba ng batang Laurelle ang kaniyang pangarap?" tanong ko sa kaniya.

Umiling ito at mapait na ngumiti. "Sadly... she lost interest in almost everything... iisa na lang ang nararamdaman niya, at ito ay ang kalungkutan. She couldn't write a story with that single feeling. Her heart is empty... and she couldn't find anything to fill the emptiness."

"Tell the baby Laurelle to hold on. I'll help her find reasons to fill the empty heart of hers. Tell her to start dreaming again." sabi ko bago itinuloy ang pagpipinta. "tutuparin natin ang pangarap mo." mahinang sabi ko sa kaniya.

She just gave me a small smile.

Pabalik balik ang tingin ni Moymoy sa painting ko at kay Laurelle. Yes, boy. I am painting your favorite girl... Our favorite girl.

Noong mga bata pa tayo, ang dali lang para sa atin na sagutin ang tanong na 'What do you want to be when you grow up?'